Ons huis staat er, we weten alleen nog niet waar.

Aan de beslissing om in het buitenland te gaan wonen hangt direct de vraag waar dan. Voor sommige misschien heel eenvoudig, omdat je er als kind al kwam, omdat je familie er woont of omdat je er altijd op vakantie gaat. Voor ons was het antwoord minder duidelijk. Op de kronkelende wegen van de Provence, tussen de cipressen en geurende lavendel, de boulangeries en fromageries, werd Frankrijk kortstondig een optie. Kortstondig, want als we dan weer zurig aangekeken werden, of genegeerd, was dat weer over. Fransen zijn vooral blij met elkaar en ik heb niet het idee dat ze op ons zitten te wachten. In Italië wel. Mijn vader en Lily wonen er en staan altijd met open armen bij de poort. De Toscaanse heuvels, de middeleeuwse dorpjes, de geschiedenis die tot de verbeelding spreekt, de pasta’s, pesto, vino. Enfin, je begrijpt het wel. Ons meest uitgesproken zin in Italië is ‘mooi he’ gevolgd door ‘lekker he’. Maar eerlijk, ook wel een beetje oubollig. Een beetje braaf. Net zoals Meloni het graag wil, het is de hoeksteen van de samenleving. De mannen wonen tot hun 30ste bij hun moeder, op zondag eet je met de familie, van 1800 uur tot 1900 uur zit je op het terras en je kleurt binnen de lijntjes. Oké, misschien wat kort door de bocht, maar toch. 

Dus van het voorjaar liepen we met andere ogen in Spanje. Is dit het? Met de ferry zijn we van Sardinië naar Barcelona gevaren zodat we het verschil in een klap konden voelen. De Costa Brava is heel mooi, een ruige kust, veel pijnbomen (je weet wel, die mooie groene bolletjes), het heeft karakter en trots, pinchos en cava. Maar ze spreken er Catalaans en ze hebben er winter. Beide een groot nadeel, want bij de plusjes van Spanje stond onder andere ‘Spaans leren’, een taal die mij als reiziger als muziek in de oren klinkt. Daar kan je nog eens mee op pad. Dus de Costa Brava niet, maar Spanje zelf voelde goed. Spanjaarden zijn open, ontspannen, gezellig, gastvrij. We besloten om door te rijden naar Andalusië, het authentieke deel van Spanje. Hier heb je de flamenco, witte dorpjes, moorse geschiedenis en de tapas. En tegelijkertijd dat we erheen reden lazen we dat de stuwmeren leeg zijn en de woestijn vanuit Afrika oprukt. Te heet, te droog, de grond uitgeput. Oef. En dat is ook wat we zien. Het groen wat er is zijn de avocado- en olijfbomen. De natuurgebieden zijn gelukkig nog wel groen, maar daar woon je niet. En waar je wel woont, wordt het alleen maar heter doordat er geen bomen meer zijn en het klimaat zijn stempel drukt. Hoe fijn de terrasjes en het leven ook aanvoelt, dat is niet wat we willen. En dus rijden we een beetje verslagen in juni terug naar Nederland. 

Om in September weer vol goede moed terug te rijden. We gaan de Costa Blanca uitchecken en we hebben vertrouwen. Aan het begin van ons nomaden leven waren we er ook geweest en vonden we dat er iets te veel buitenlanders wonen. Dat nadeel hebben we nu omarmt, want het is tenslotte niet voor niets en het heeft ook zo zijn voordelen. Zoals bijvoorbeeld een Engelstalige en soms zelfs Nederlandse (tand)arts, hippe tentjes, veel te doen en speculaasjes in de supermarkt. Zo zie je maar, meebewegen maakt het leven mooier. 

 En het is hier groen. Ondanks de 300 dagen zon die op de bolletjes schijnen, doen de bomen het hier goed en zijn ze met velen. De prachtige Jalon vallei staat nu vol met appeltjes van oranje en straks in het voorjaar volledig in de bloesem. De kust is een mengeling van prachtige kliffen en baaien met zandstranden. Onze zoektocht kan beginnen. 

Idealista, de Spaanse Funda, wordt de meest gebruikte app op de telefoon. Eerst zien we door de bomen het bos niet meer, maar uiteindelijk blijft er toch een lijstje favorieten over. Om de vierkante ogen wat rust te geven rijdt Nomad ons rond en oriënteren we ons. Waar wel en waar niet. Wat wel en wat niet. En wat kan? Want de prijzen liggen hoog, veel hoger dan gedacht. Onderbieden is nog wel de gang van zaken, maar omdat we de markt niet kennen, weten we niet waar we over praten. Een makelaar stelt hier niets voor, iedereen kan het worden, en het is alleen maar een verkoper, geen specialist. En makelaars onder elkaar houden een soort handje klap met als uitkomst dan zij ontvangen en wij betalen. We besluiten dus om geen aankoopmakelaar te nemen en ons eigen weg te gaan. Gewoon bellen voor een bezichtiging, want zoveel mogelijk zien zorgt ervoor dat we duidelijk krijgen wat we willen. Zo vonden we eerst een ronde woonkamer nog wel aardig, maar een paar huizen later kwamen we daarop terug. Ergens tussen de jaren ’80 en ’00 duidelijk een modetrend, want bijna alle huizen hebben het. Geen idee waarom, want je kan er geen bank in kwijt. En voor het uitzicht hoef je het niet te doen, want vervolgens zitten er vaak kleine ramen in, de hitte moest buiten blijven. Sowieso bijzonder eigenlijk he, die modetrends. Vroeger moest de keuken apart, nu juist open. Voorheen luiken voor de ramen, nu liefst tot aan de grond. Toen rond, nu blokkendozen. Goed, niet rond dus. 

Met die makelaars is het wel lachen hoor. Zo zijn we met een soort familie Rutten (Polopos) op pad geweest. Drie man/vrouw sterk die het voornamelijk gezellig hadden met elkaar. Nadat wij het hele huis gezien hadden was hun inbreng niet meer dan “zo, nog vragen?” Dit huis lag zo dicht op een golfbaan dat je het spel kon volgen en tegelijk op moet passen dat ze je glas niet aanzien voor de hole. Sommige makelaars hebben geen idee van het huis. Hoe zit het met de septic tank? Weet ik eigenlijk niet, ik geloof dat die tien jaar oud is. Dat terwijl wij inmiddels weten dat Europa heeft bepaald dat ze bij verkoop vervangen dienen te worden voor een milieu vriendelijke.  Of als de buren de muziek wat luid aanhebben. Doen ze anders nooit zegt de makelaar, terwijl hij net daarvoor had verteld dat hij ook voor het eerst in dit huis was. Diezelfde buren vertelden ons later dat er in twee jaar tijd al twee keer andere eigenaren in hebben gezeten. Ze wisten niet waarom het verloop zo groot was. Nou misschien wel om jullie schoot er door mijn hoofd. Ze vertelden ons wel even dat zij hun huis 5 jaar geleden voor 250.000 hadden gekocht, en deze stond nu voor 400.000 euro. Of nee, ik moet 399.000 euro zeggen, de vraagprijs die bijna alle huizen in dit segment hebben. Gewoon vragen wat de buurman ook vraagt, het is tenslotte maar wat de gek ervoor geeft. 

Net voordat we naar een makelaar zouden gaan voor een bezichtiging besluiten we nog even een Nederlands krantje op te pikken. Een wekelijks suffertje van de Costa Blanca met nieuwtjes, banen, gebeurtenissen. Goed voor onze inburgering. Nomad en ik stonden half op de weg, half op het trottoir terwijl Cindy uit en weer in sprong. Helaas, toen ze net weer zat en wij konden gaan, reed er een 80-jarige engelse vrouw tegen onze spiegel aan. Die van ons stuk en die van haar ook. Ze had ons niet gezien zei ze. Je ziet ons inderdaad snel over het hoofd. En ze fluisterde ons toe, een beetje giechelend van de zenuwen, dat zij wel fout was, maar wij ook wel een klein beetje omdat we daar niet mochten staan. Het had allemaal zo opgelost kunnen worden, ware het niet dat een Franse vrouw zich er ernstig mee ging bemoeien. Wij waren fout, fout, fout. De engelse vrouw liet zich overbluffen en ging in verzet. Ze wilde haar naam niet meer geven en weggaan. De makelaar waar wij mee hadden afgesproken probeerden nog te bemiddelen, maar het liep alleen maar verder uit de hand. Zowel Cindy als ik bleven rustig en gedwee, want we snapten ook wel dat een 80-jarige snel van slag af is. Maar die Franse vrouw wist van geen stoppen. Ze haalde haar man er ook bij, die íéts redelijker was. En tot slotte moest de politie ook nog komen. Gelukkig was het toen gauw gedaan, met acht man sterk het verzekeringsformulier ingevuld en we konden door. Naar een huis die wij niet perse wat vonden, teveel schaduw, te drukke weg, maar de makelaar was er vooral zelf van gecharmeerd. Je zag hem wegdromen bij de grote garage die bij het huis hoort. 

Veel huizen heb een afzonderlijk gastenverblijf, meestal de onderste etage. Voor ons een plus, want wel zo fijn als er visite is. Soms noemen ze de ruimte onder het huis een ruimte met potentie. Verbouwen dus. Een keer maakte een makelaar het zo bont dat hij de kruipruimte een ruimte met potentie noemde. Voor een tonnetje of anderhalf zou je daar best een gastenverblijf van kunnen maken. Voor dat geld kan je aardig wat hotelnachten boeken. Een ander huis had meer potentieel, er zat nog een ruimte onder zo groot als twee garages. Zag je niets van aan de buitenkant. De bewoner was een goed georganiseerde man en gebruikte het als klusruimte. Als je dit huis koopt heb je er meteen de bakjesstraat van de Gamma bij. 

Sommige proberen een graantje mee te pikken en liet ons voor 4 ton een duiventil zien. Vervallen, lek zwembad, duivenpoep binnen en gek genoeg, twee nieuwe badkamers. De makelaar, leren jasje, schuin tasje, voortdurend een sigaret in zijn mond, vond het zelf ook iets te ver gaan. Hij had nog wel wat anders. Een boerderij die was ontstaan door elke keer de schuur iets groter te maken. Eromheen een gigantische fruitgaard die, als we dat niet zouden willen, in tweeën zouden delen. Werd ter plekke op een een papiertje bedacht. Tegelijkertijd kregen we het fruit in ons handen gedrukt. 

Van een stuk of 15 huizen bleef eigenlijk alleen de eerste hangen. Een huis die er van buiten mooi uit zag, authentiek, dikke muren, prachtige Spaanse tegels, goede lokatie met uitzicht en, de kers op de taart, cipressen in de tuin. Maar van binnen moest er zoveel gebeuren dat we het eigenlijk niet aandurfden. En toen we hoorden dat de gemeente onder curatele staat en de burgemeester en consorten in de bak zitten omdat ze Jan en alleman bedrogen hebben was dat huis ook van de baan.  

De eerste dagen waren we behoorlijk gecharmeerd van de kustgebieden. Heerlijk dicht bij het strand en de gezelligheid. Maar naarmate we er langer zijn hebben we de roze bril afgezet. Want de kust betekent ook veel toerisme, mensen die komen en weer gaan, drukte in de zomerperiode en een enclave van Engelsen, Belgen en Nederlanders. We gaan ons focussen op een plek in de vallei, tussen de Spaanse dorpjes, groene bergen en twintig minuten rijden van de kust. 

Als je een huis hebt gezien waarbij je weg droomt, die je in gedachten gaat inrichten, waar je jezelf ziet zitten aan een koffie als je uit bed komt of een cava in de namiddag, dan weet je dat het een huis is die misschien wel bij ons past. Eentje die potentie heeft, om in de termen te blijven. Zou dit onze casa worden?