Aan de beslissing om in het buitenland te gaan wonen hangt direct de vraag waar dan. Voor sommige misschien heel eenvoudig, omdat je er als kind al kwam, omdat je familie er woont of omdat je er altijd op vakantie gaat. Voor ons was het antwoord minder duidelijk. Op de kronkelende wegen van de Provence, tussen de cipressen en geurende lavendel, de boulangeries en fromageries, werd Frankrijk kortstondig een optie. Kortstondig, want als we dan weer zurig aangekeken werden, of genegeerd, was dat weer over. Fransen zijn vooral blij met elkaar en ik heb niet het idee dat ze op ons zitten te wachten. In Italië wel. Mijn vader en Lily wonen er en staan altijd met open armen bij de poort. De Toscaanse heuvels, de middeleeuwse dorpjes, de geschiedenis die tot de verbeelding spreekt, de pasta’s, pesto, vino. Enfin, je begrijpt het wel. Ons meest uitgesproken zin in Italië is ‘mooi he’ gevolgd door ‘lekker he’. Maar eerlijk, ook wel een beetje oubollig. Een beetje braaf. Net zoals Meloni het graag wil, het is de hoeksteen van de samenleving. De mannen wonen tot hun 30ste bij hun moeder, op zondag eet je met de familie, van 1800 uur tot 1900 uur zit je op het terras en je kleurt binnen de lijntjes. Oké, misschien wat kort door de bocht, maar toch.