Onderweg naar Delphi kwamen we nog een klooster tegen. Het barst er hier van, maar deze staat op Unesco en dus een bezoekje waard. Het voordeel van Unesco is dat er geld ingestoken wordt en dat het mooi behouden blijft en dat kan je ook hier weer zien. In dit klooster liggen de relikwieën van Loukas, een monnik die bekend stond als wonderbaarlijke genezer. In 940 stichtte hij hier het klooster, omdat daar een bron lag die een geneeskrachtige werking zou hebben. Geloof doet veel en nog steeds komen er mensen die geloven dat een bezoek je geneest. Het beste is om er een nacht te slapen waarvoor je vorstelijk moet betalen. Het klooster staat bekend als een van de mooiste Byzantijnse bouwwerken en dat geloven we dan weer wel. Kruip door sluip door lopen we door de vestingmuren, langs diverse altaartjes en natuurlijk langs de botten van Loukas. Binnenin zijn er veel fresco’s en mozaïek, maar vooral de sobere buitenkant en fraaie architectuur spreken ons aan. We vullen ons flessen met het geneeskrachtige water, baat het niet dan schaadt het niet, en het is heerlijk koud. Het is hiervandaan nog een half uur rijden naar Delphi maar we call it a day, het was genoeg voor vandaag. Het is bijna sluitingstijd en de parkeerplaats is al nagenoeg leeg, dus het lijkt een rustige avond en nacht te worden. En voor het geval dat hebben we de zalvende werking ook te pakken.  Wisten wij veel dat er ’s avonds nog allerlei mensen komen die een privé sessie bij de monniken hebben, de klokken riepen dat de mis begon. Die nacht ging het plotseling toch een partijtje waaien. Allesbehalve een rustige nacht dus, en nog voor het ontbijt rijden we naar Delphi, op zoek naar rustig vaarwater. 

Mijn vorige verhaaltje eindigde ik dat we lekker een dagje bleven hangen op dat heerlijke plekje. Ik kan daar kort over zijn, we zijn er zes dagen blijven hangen. Het was een extra warme week, overdag 37-38 graden en ’s nachts hebben we 29 graden aangetikt, dus de beste plaats is aan zee en helemaal als je bijna met je voeten in zee staat. We waren niet de enige, in de loop van de week werd het drukker met campers. De eerste nacht stonden we er met zijn drieën, toen we weg gingen met veertien. Dat werd naar ons gevoel net een beetje te veel, je wordt zo’n enclave. Maar goed, dat is ook een beetje in ons straatje kletsen hoor, want een andere keer kunnen we net zo goed aansluiten bij de rest.

Het donderde en bliksemde tijdens onze overvaart, zo erg de trillingen voelbaar waren vanuit ons bedje. Desondanks hebben we een redelijke nacht gehad en voor we het wisten kwamen we aan in Poros, Griekenland. Super hoor, dat aan boord kamperen.