Het is alweer een tijd geleden dat ik het laatste verhaaltje schreef. Het begin van het jaar was denk de laatste. Het stormde namelijk in ons leven, in plaats van wind mee kregen we wind tegen. Het hoort erbij, bij het leven, maar het zorgde er wel voor dat er geen ruimte is, bij mij althans niet, voor creativiteit.

Brrr. Ik klem mijn kiezen op elkaar. Het laatste slokje van mijn koffie is sterk. Ik zet het lege kopje op het houten tafeltje naast mij en werp een blik in het lege bakkersdoosje en snif een keer. De geur van de warme kaneelbroodjes zit er nog wel in. Tevreden kijk ik om mij heen. In de verte reiken de berg toppen met daarom heen een rijkdom aan bomen en planten. De natuur is hier overweldigend ongerept. De verschillende tinten groen verrijken mijn geest. De grond onder mij bestaat uit kleine kuiltjes en bobbeltjes wit zand die aanvoelen als een donzen dekbed.

In juni dit jaar, toen ik dit verhaal bedacht, woonde ik er zes dagen aan, zo’n turquoise met blauwe zee. Het heldere water sloeg wild tegen de grijs witte keien. Wij voelden ons direct thuis op deze magische plek. Met aan de ene zijde een naaldbomen bosje en aan de andere zijde een groenstrook grenzend aan deze heldere zee. Ik werd automatisch uitgenodigd voor een frisse duik. Dat is bijzonder want ik ben niet zo’n zee typje. Elke ochtend aarzelend eerst met een grote teen, dan de hele voet gevolgd door Cindy zelf. Tja toen ik al die vissen zag vroeg ik mij wel af waarom zij perse in mijn zwembad moesten zijn.

Het was altijd een droom van me, reizen zonder tijd, of eigenlijk dus met tijd. Dat je niet bezig hoeft te zijn met plannen of met je terugreis, maar dat je alsmaar verder kan of juist stil kan blijven staan. Mijn ervaring is dat als je langer dan zes weken weg bent je dat gevoel ervaart. Het naar huis gaan ligt nog ver vooruit en tot die tijd voel je de vrijheid om mee te deinen met het leven. Er is ruimte voor onverwachte wendingen, lange ontmoetingen, niksen, blijven, ommetjes maken. Om te groeien, te bloeien, te stralen. Een gevoel van vrijheid die me enorm dierbaar is. 

Nu we in Frankrijk zijn en onderweg naar Nederland op de valreep nog een verhaal van mij. Een verhaal over liefde en verbinding. Over reizen en ontdekken. Ik neem jullie mee in mijn bevindingen over vakmensen die oude ambachten beoefenen om mensen zoals jij en ik gelukkig te maken en te houden. 

Klik hier om een tekst te typen.

Elke avond na de avondmaaltijd hebben wij een standaard ritueel. Klein behuisd dus dat is handig.

Samen met een vriendin zat ik op het terras van mijn favoriete strandtent. Uitgewaaid, lekkere muziek, knapperend vuurtje, verzand in een mooi gesprek. Ik legde mijn onrust op tafel; ik voelde me doelloos, was de weg kwijt. Ik had het niet naar mijn zin op mijn werk en privé eigenlijk ook niet. Ik maakte prachtige reizen, maar ze gaven me niet meer de voldoening die ik eerder voelde. Ik voelde me leeg, eenzaam en zoekende. Dit was heel wat om toe te geven, want ik had, en heb, de overtuiging dat als je gelukkig wilt zijn, je dat naar je toe kan trekken. Dat je de touwtjes in handen hebt en vooral, dat je zelf verantwoordelijk bent. En niet angst, maar dapper zijn je moet leiden. Maar ik zat vast. Vast in mijn overtuigingen en mijn patronen, al wist ik dat nog niet. 

Zure wijn:

Afscheid nemen. De andere kant van de medaille. Je zou denken dat ik inmiddels goed in ben, maar niets is minder waar. In een film laat ik geen traan, behalve als het zover komt. Zodra er ook maar enig moment van afscheid nemen komt, dan rollen ze en zit ik met een dikke keel te doen alsof het wel mee valt. 

Ont-moeten