Proost op het nieuwe!

Rond de feestdagen zo vlak voor het nieuwe jaar word ik altijd een beetje melancholiek. Elk jaar weer neem ik mij voor om de wereld te verbeteren en ben ik ervan overtuigd dat de kerstman echt bestaat.

Dit jaar kwam er nog eens bij dat ik in mijn beleving alle voorgaande jaren kerst groots heb gevierd. Samen met mijn familie en precies zoals in de film. Buiten een dik pak sneeuw en binnen een grote stralende boom met daaronder van die prachtige gekleurde pakjes.

Om bij het terugblikken in de realiteit te blijven…Dit jaar vierde ik kerst in de camper met mijn geliefde. Klein, intiem en in quarantaine, mijn geur en smaak kwijt.

De romantiek niet want een echte kerstfilm en FaceTimen met familie hield dat vlammetje aan het branden. We zouden kerst samen met de vader van Pascale en zijn vrouw Lily gaan vieren , gezellig warm in Spanje. Daar hadden we ons enorm op verheugd …. Covid gooide op de valreep roet in het eten.

En dat brengt mij weer terug bij 20/21, toen vierden wij kerst en oud en nieuw tijdens de lockdown. In januari waren wij hoopvol want de vaccins waren in aantocht. Iedereen een prik en alles komt weer goed. Er stonden grootste plannen op het programma ook al waren die knopen niet zomaar doorgehakt. Het besluit stond vast 2021 gaan we zonder einddatum op pad. Dus de makelaar ingeschakeld. De woning ging niet direct in de verkoop, een pak sneeuw en een dikke laag ijs werden nog even afgewacht.

We maakten een roerende start van het nieuwe jaar waarin wij druk waren met de voorbereidingen voor ons Nomad plan.

Ons leven ging de verkoop in! Ontspullen staat niet in de dikke van D maar is wel een werkwoord kan ik melden. Druk in ons hoofd en hart. Het liefst wilden wij naast deze drukte ook nog van alles doen en zoveel mogelijk mensen zien. Daar hadden we nou net de tijd en ruimte niet voor.

Wat mij het meest heeft verrast in die periode is de moeite die ik had met het opzeggen van mijn baan. Ondanks ik het ook als pittig ervaarde zat ik daar goed op mijn plek en was ik heel blij met mijn collega’s. Het loslaten viel mij zwaar en daardoor vond ik het nodig om nog maar eens even een tandje harder te gaan lopen. Ik liep zo hard tegen de lamp dat spontaan het licht aan ging. En nu ik dit schrijf lijkt het werk gek genoeg heel ver achter mij.

Dat was niet het enige moment die binnen kwam. Ook de tranen van Pascale bij het afscheid nemen van haar huis waar zij veel liefde en hard werken in had gestopt. Nog steeds brengen dromen haar terug naar de Weteringstraat.

De laatste nacht voor de overdracht van het huis sliepen wij in de camper vóór de deur. Die avond kregen wij van onze Italiaanse buren verse espresso’s met daarnaast twee grote stukken romige tiramisu. Een duwtje in de rug die ons nog steeds laat twijfelen om ons in Italië te gaan settelen!

Wat wij na de eerste avond allemaal gedaan en beleefd hebben is uiteraard terug te lezen in de andere verhalen.

Terugblikken dat is wat je doet als het nieuwe jaar gaat beginnen.

Even een korte samenvatting van hoe ik en wij het wonen in een camper ervaren.
We leven in vrijheid  en wonen op de mooiste plekjes. Wanneer de plek niet goed voelt rijden we gewoon een stukje verder. Binnenshuis is het klein maar buiten is de wereld groot. Niet alleen het reizen maar wellicht meer de hoeveelheid tijd die wij hebben maakt dat we meer stil staan en naar binnen keren. We leven niet maar beleven het leven. Elke dag voelt intens. Zo ook het missen van familie en vrienden. Zij reizen dagelijks in onze gedachten met ons mee.

Het leven in een camper vinden wij eenvoudiger dan het onderhouden van een huis. De dagelijkse dingen daarentegen zoals de was of afwas doen nemen zoveel tijd in beslag dat hier zowaar een planning voor noodzakelijk is. 

We zijn bewuster geworden van hoe kostbaar water is. En met name hoeveel liters wij zomaar verspild hebben gewoon omdat het kon. En verwarming, internet en televisie kijken zijn ineens traktaties.

Sommige camperaars die wij onderweg tegen zijn gekomen hebben het wel, een mooi plant of een vaas verse bloemen op tafel. Maar die mensen staan voor een paar weken of maanden stil op één plek. Wat ik dus van te voren niet had bedacht is dat ik verse bloemen of een mooie plant zo zou missen.

Over andere camperaars gesproken.

Ik was nieuwsgierig naar de overwinter camperaars in Spanje. Met name was ik benieuwd naar de sfeer en hoe wij daarin zouden passen. Die hebben we geproefd op de diverse camperplekken.

Zo heb je de braakliggende terreinen aan de kust van Spanje. Waar gerust zestig witte vriendjes keurig in rijtjes naast elkaar staan. Of dit nu door de gemeente gewenst is of niet. Op dit soort plekken kregen wij niet snel contact wat dan ook meer aan ons lag. We zagen wel gezellige samenkomsten. Dit soort plekken zijn eigenlijk een soort van gecreëerde dorpen waarbij wij geen beeld hebben gekregen waar deze bewoners zich zoal mee bezig houden, buiten water halen en hun toilet legen.

Veel gemeentes bieden mooi aangelegde camperplekken vaak met voorzieningen. Gratis of betaald.  Zijn deze plekken gratis dan zijn ze vaak snel vol. Je hebt zelfs plekken die gul ingericht zijn met gratis stroom en warme douche. Dit zijn de plekken waar de kans groot is dat mensen daar blijven wonen, ook al zien we op die plekken toch aardig wat verloop.

Op veel georganiseerde camperplekken waar geschreven en ongeschreven regels bestaan zien wij mensen een opvallende houding aannemen.  Zoals het wij-gaan-anderen-op-de-regels-wijzen gedrag

Op die plekken lijken ook de Engelsen alleen met de Engelsen te praten, de Duitsers met de Duitsers, de Nederlanders met de Nederlanders en de Fransen met de Fransen. Het zijn vaak van die plekken die heel gewild zijn en waar je je best voor moet doen om een plekje te bemachtigen. Interessant om te zien wat dit soort buitenkans plekjes doet met mensen.

Daarentegen op de zogenaamde wilde plekjes, vaak vrij in de natuur, prachtige vergezichten, weinig of veel ruimte, heerst er vaker een soort blijheid. Op die plekken zijn alle afkomsten in elkaar geïnteresseerd. Op dit soort plekken staan wij het liefst en dan nemen we graag het hebben van geen voorzieningen en de plas papiertjes in de struiken voor lief.

Een kleine noot moet ik wel maken, nu ik dit aan het schrijven ben staan we op een gratis plek, met voorzieningen, keurig aangelegde bijna vlakken grind plekken met een knap uitzicht. Er is veel verloop, we zien diverse nationaliteiten jong en oud, de sfeer is top. Regels zijn er niet, wel harmonie!

Tijdens oud en nieuw hebben wij even onze reis doorgenomen. Wat waren onze plannen en wat is hier van terecht gekomen. Mijn doel was het loslaten van een betaalde baan en ervaren of ik in Spanje wil wonen of niet. Het loslaten van mijn werk is achteraf gezien nog heel snel gegaan. En inmiddels zijn wij eruit dat wij wel in Spanje willen gaan wonen en waar. Pascale noemde nog dat zij graag zichzelf wat meer had willen uitdagen door dingen te ondernemen tijdens de reis. Zoals in een koffie tentje werken om de taal eigen te maken of olijven en druiven plukken in de specifieke seizoenen.

Dat staat nu op de planning voor het komende jaar. Met nog veel meer maar dat houden we nog even voor ons.

Pascale heeft de rust in zichzelf gevonden.

En ik? Ik heb mijzelf getransformeerd in een vrouw van meer woorden. Vorig jaar had ik deze pagina gevuld met:” Het was een bewogen jaar, proost op het nieuwe!”