Not my cup of tea

Elke avond na de avondmaaltijd hebben wij een standaard ritueel. Klein behuisd dus dat is handig.

Ik zet een fluit keteltje water op het gas voor afwas water en een potje thee. Twee vliegen in één klap. Het potje thee, een stenen pot die verpakt zit in een aluminium omhulsel voor het extra lang warm houden. We zijn er blij mee want in Aalsmeer hadden we ook een heel mooi porseleinen potje met een vlammetje eronder, te fragiel voor de camper. Pascale trekt dan vast haar favoriete avond Outfit aan en neemt positie in voorin de bus op de omgedraaide bestuurders en bijrijder stoel. Maar zoals jullie of de meesten van jullie al hebben kunnen lezen ging het op een bepaalde avond net even anders.

Ik liet het thee potje met kokend water open staan op de tafel en Pascale nam een andere positie in. Met als gevolg kokend water over haar lijf. Daarna was het een grote chaos. En de gedachten die ik had tijdens de chaos verbaast mij nog steeds. Ik wilde precies weten hoe het gebeurd was en zocht naar de bevestiging dat dit nooit meer zou gaan gebeuren.

Tja net of ik controle zocht in het terugdraaien van het feit terwijl de situatie nog niet onder controle was. Ik hou niet van pijn dat probeer ik graag te vermijden. Zelfs moe worden van sporten probeer ik het liefst te beperken. Maar toen Pascale het uitschreeuwde van de pijn heb ik het elke seconde van haar over willen nemen. Machteloos voelt het om je geliefde zo te zien.

Toen de ambulance er aankwam maakte paniek en wanhoop plaats voor hoop, nu komt het goed. Tot het moment dat de verpleegster met een pincet de opperhuid verwijderde alsof zij het velletje van de leverworst afhaalde. Dat was nodig. Ik vond van niet.

Brrr… Ik kan het amper opschrijven.

Ook de dagen die volgde merkte ik aan mezelf dat we er samen in zaten. Een achtbaan van emoties. Goede hoop wisselde zich af met een teleurstelling als de wond van Pascale er even minder goed uit zag.

We zeggen vaak tegen elkaar hoe dankbaar we zijn voor het samen zijn. Het delen van het moois van wat we onderweg allemaal zien en beleven is dubbel genieten. Nu als het tegen zit delen we de smart.

Tijdens mijn werk als casemanager PTSS heb ik de partners van de zieke collega vaak horen zeggen hoe machteloos zij zich voelen om hun geliefde te zien worstelen. Ik leefde toen al mee maar nu heb ik het idee dat ik ze beter begrijp. Het zien lijden van je geliefde gaat je door merg en been, zeker wanneer je het niet kan doen stoppen. Tijdens een gesprek hierover stelde Pascale aan mij de vraag wat het verschil maakte dat ik nu zo intens meeleefde, in vergelijking met haar burn-out en ongeval met haar knie.

Een interessante vraag. Ik ben er nog niet helemaal uit. Het verschil voor mij maakte dat ik dit keer onderdeel was van het gebeuren. Tenslotte zet ik elke avond dat kopje thee.

Je krijgt niet altijd wat je wilt maar als je het ziet krijg je wel wat je nodig hebt.

In dit verhaal klinkt deze zin misschien wat vreemd. Wie wil er nu een ongeval? Of wie wil er nu geen schadevrij en gelukkig leven. Toch door deze ervaring houd ik me nog meer aan deze wijsheid vast. Krijgen wat je nodig hebt is tenslotte prachtig..niet waar.

Uit elke hoek kwam een kadootje. We kregen een hotel aangeboden, familie en vrienden die direct even bellen en met je mee leven. Een grote bos bloemen. Gebaren die maken dat je je sterker voelt en weer tien stappen vooruit zet. Alle verpleegsters die pijn moesten doen maar wel alle tijd namen voor persoonlijke aandacht. Zeker die tijd en aandacht hadden wij in Nederland niet meer zo ervaren in de zorg. Hoe bijzonder want aandacht….nou die heelt!

Vanaf het moment dat verpleger Oscar tegen ons zei, dit ziet er goed uit en het gaat goed komen, zag ik het ook. Vertrouwen kreeg de overhand, daar hield ik mij aan vast en wist dat weer uit te stralen. Toen wij dit avontuur begonnen hadden wij een doel met cheerstohappiness. En dat doel is niet alleen vrijheid, avontuur en onze droom nastreven. Maar vooral op zoek gaan en de focus houden op het goede en positieve in de mensen en het leven. Misschien wel door onder andere ons werk maar wij waren een beetje klaar met het oplichten van de negativiteit. Kijk maar eens naar het nieuws of de krant. Goed nu dwaal ik af. Tijdens deze periode heelde positiviteit meer dan de wond.

Terugkomend op dat kopje thee, eerlijk is eerlijk, die is niet helemaal meer de mijne!