Als je in Spanje bent kan je er niet omheen, zoals alle wegen in Italië naar Rome leiden, leiden ze hier naar Santiago de Compostela. In 2015 heb ik de 800 km van de Camino Frances al gelopen en dit is mij zo bijgebleven en Cindy heeft hier al zoveel over gehoord dat we nu ook zin hebben om een stuk camino te lopen. Het stuk van Porto naar Santiago, de Portugese weg leent zich er nu het beste voor. 240 kilometer en nu een van de weinige routes met redelijke temperaturen. Het is een populaire route, en al zal het in deze periode niet druk zijn, we hebben wel een wat grotere kans dat er Albergues en hotels op de routes zijn, en open zijn. Daarnaast moet die ook mooi zijn, maar ik denk dat alle routes hun charme hebben. Zo werd ik bijna verleid toen we met Nomad de plaatsen van de Via de la Plata, de zilver route, aandeden. Eerst een Romeinse weg en daarna een pelgrimspad, je wandelt op de geschiedenis en dat geeft een machtig gevoel. Maar toen de nachten onder het vriespunt gingen heb ik de verleiding weerstaan, dit pad is voor een andere keer. 

Dè Fransen, kan je dat eigenlijk wel zeggen? Want van dè Nederlander gaan mijn haren overeind staan. Ik wil niet horen bij de patjepeeërs, de schreeuwers, de bekrompenheid en al helemaal niet in een lijn getrokken worden bij die gasten die in de Tivoli fontein staan te dansen. Maar goed, ik ben wel trots op ‘onze’ vernuftige waterwerken, het mooie Amsterdam, de reizigers mentaliteit en de vrijheid. Vrijheid van mening, van abortus, van geloof, van alles. 

Ja wij zijn camperaars maar onze voorkeur gaat uit naar vrijheid blijheid. Dus op zoek naar de mooiste plekjes waar we voor een nachtje of twee kunnen wonen, gewoon in de wijk, bij een begraafplaats of picknick plaatsje of in de natuur. Avontuurlijk. 

Leeftijd. Ik heb mij er eigenlijk nooit zo mee bezig gehouden. Tot het moment dat ik weer aan mijn tweede carrière begon en mijn klasgenoten en collega’s mij aanspraken met u. Diezelfde avond keek ik voor het eerst eens goed in de spiegel, 38 jaar. Ik was altijd de jongste. In de klas, opleidingen en cursussen die ik heb gedaan en in de kroeg. Ineens was ik die oudere collega. Begrijp me niet verkeerd, ik voel me niet oud maar rijper. En inmiddels ben ik ook geen dertiger meer.

In een vliegtuig kruip ik meestal in mijn cocon. Oordoppen in, ooglapjes op, armen over elkaar zodat ik niemand in de weg zitten en blijven zitten totdat ik er weer uit mag. Of dat nou 2 uur is of 12 uur later. Mijn ervaring is dat als je rustig blijft zitten, je lichaam een beetje slapende houdt, dat je dan het minst last hebt van de vlucht. Logisch natuurijk, als je slaapt zit of lig je ook lang in een houding. En zo kom ik nog eens aan een beetje mediteren toe.