Reizen is voor mij allang al niet meer alleen om dingen te zien of ergens perse te moeten zijn. Het gaat om de vrijheid, het dagelijkse genieten, iedere dag beleven, de ontmoetingen en het avontuur. Ik ben gewoon niet zo goed in het dagelijkse ritme... Maar ja, ik moet wel iedere keer wat anders verzinnen en zo las in een jaar of twee geleden over de camino, een pelgrimspad naar Santiago de Compastella, Spanje. 800 km lopen over een pad waar de Romeinen, Karel de Grote en Napoleon over gelopen hebben, door het mooie Spanje heen. Hier zijn boeken over geschreven, films over gemaakt. Ik hou gelukkig wel van wandelen, dat scheelt. Waarom ik dat in godsnaam wil doen? Dat vraag ik me soms ook wel af... 

Ik kan merken dat mijn spieren inmiddels getraind zijn. Die eerste berg vloog ik op. De beklimming was niet zo stijl, het zonnetje scheen en de omgeving onvoorstelbaar mooi. Prachtige vergezichten, kleine kronkelige paadjes, tussen de in bloei staande heide en wilde lavendel. Ik zal niet zeggen appeltje eitje maar toch ging ik als de brandweer. Nou van die energie kan je maar beter gebruik maken dus ik heb nog maar wat extra kilometers gemaakt. Op de top staat de Cruz del Ferro. Vroeger legden de pelgrims hier al een steen en dat doen ze nog. Het idee is dat je je lasten achterlaat op de camino. Ik had een heel, heel klein steentje uit mijn tuin meegenomen om die daar achter te laten. Vergeet ik het toch! Mijn steentje ligt 100 meter verder in het bos, teruglopen doe ik niet. Kennelijk was mijn last niet zwaar genoeg. 

Vanwege de tijd die het je kost had ik van te voren gedacht dat veel ouderen de camino zouden lopen maar niets is minder waar. Heel veel jongeren zijn op pad, de meeste alleen. Er zijn pelgrims die alleen maar in de kloosters slapen, sober leven en voor de eenvoud gaan. De kloosters worden beheerd door vrijwilligers, zijn meestal heel simpel en je betaald een donitivo, een schenking, of 5 euro. De bedden kraken, matrassen zijn voorzien van plastic (herkenbaar, zo zijn ze in een cel ook) en je ligt met heel veel bij elkaar. Ik heb een paar keer in de kloosters geslapen maar dat is het niet voor mij. In de hostels is het een stuk gezelliger... Alleen de grotere, voor 150 personen of meer zijn prima, want dat vergt een organisatie. 

Gisteren werd ik nog aangesproken door een onbekende wandelaar die vroeg of ik die snelle Nederlandse was. Ha ha, had hij van andere onbekenden gehoord. Het is altijd goed als ze over je spreken... Maar vandaag, donderdag de 23ste was ik niet zo snel...mijn voeten deden een beetje pijn. Niet ernstig maar genoeg om de energie eruit te halen. In de morgen was de route nog erg mooi, met een prachtige zonsopgang, maar daarna werd het industrie en door de drukke stad heen. Ik merkte meteen het verschil. Iedereen was gehaast, minder vriendelijk en ik had, na al die dagen stilte, last van de drukte. Daar wilde ik in geen geval blijven en dus zat er niets anders op dan op de tanden te bijten en er nog 12 km bij te lopen. Totaal 34 en dat is eigenlijk veel te veel. Ik loop voor op schema maar daar ga ik wat aan doen, de komende dagen iets rustiger aan. 

In Roncevalles worden de pelgrims gezegend in de kerk. Ach, het kan geen kwaad dus ik ben ook naar de mis gegaan. Verstond er geen klap van en die houten bankjes zaten ook niet echt lekke dus na tien minuten stond ik alweer buiten en ben in het cafe een wijntje gaan drinken. Ben ik veel beter in... Er ontstaat tussen de pelgrims automatische saamhorigheid en daardoor een leuke sfeer. Respect voor de ander is een groot goed, ieder loopt zijn eigen camino en de reden waarom en hoe je het doet is allemaal oké. In het cafe is het erg gezellig en ik moet oppassen dat ik niet teveel drink want ik moet toch weer lopen de volgende dag.