Op de camperplaatsen hebben we natuurlijk iedere keer andere buren. Soms hebben we contact en soms zitten we vanachter de raampjes naar elkaar te gluren. Er gebeurt niet veel dus zij en wij hebben alles in de gaten. Normaal zou ik dat benauwend vinden, maar omdat het altijd maar een kort bezoek is voelt dat nu anders. Het heeft meer iets van een saamhorigheid, even een kleine samenleving creëren en dan weer verder. Het is vrijwel altijd goed bedoelt en je hoeft je motorkap maar open te doen en er vraagt wel iemand of die je even kan helpen. Deze keer hadden we een wat bijzondere buurman. Korte omschrijving: onverzorgd, wonden op zijn benen, piekerig grijs haar, denk 60 maar kan ook 40 of 80 zijn, vieze kleren, ruikt naar urine en zo dik dat hij met een rollator loopt. Maar een vriendelijk gezicht en vrolijke lach. We vonden hem een beetje aandoenlijk. Maar wel op afstand, want de lucht was niet prettig, we zwaaiden vrolijk en maakten een praatje. Alleen is ook maar alleen en elke ziel verdiend een beetje aandacht. Hij bleek zijn poes kwijt te zijn. We hadden dat beestje wel zien lopen toen hij op de rit was, of misschien was hij de kat gewoon vergeten. In ieder geval kwam hij een twee uur later weer terug en begon hij zijn zoektocht. Wat niet meer was dan psss, psss en heen en weer rollen langs de bosjes, want lopen kon die niet. We hadden met hem te doen, maar ja, wat moet je. De poes was vast gewoon lekker struinen op het dijkje, even blokje om. 

De eerste stop in Italië is Cividale del Friuli, een goede plek om de Dolce Vita weer te voelen. Een oud Romeins dorpje gesticht door Julias Caesar himself, een plein met klinkende glazen en geroezemoes, wijnranken eromheen en Campari Spritz op ons tafeltje. De volgende dag blijkt het een feestdag te zijn, Ferragosto, het feest van de Maria hemelvaart. Eigenlijk Maria-tenhemelopneming want hemelvaren is alleen voor Jezus bestemt. De bijbel rept zich met geen woord over de dag dat Maria naar de hemel ging, en ze weten ook niet wanneer, ergens tussen 36 en 50 n Chr. Of dat een beetje scheelt. Maar de katholieken en de orthodoxen zijn het er met elkaar over eens dat het 15 augustus moet zijn. Heel toevallig dezelfde datum die de Romeinse Keizer Augustus in het leven had geroepen als begin van een rustperiode na de drukke dagen van de oogst. Dit is trouwens ook waarom de maand Augustus deze naam draagt. De katholieken vonden de Romeinen maar heidenen en wilden van hun rituelen af, maar de Romeinen lieten deze dag, de dag voor de vakantie, niet afpakken. Oké, probleem opgelost, Maria naar de hemel en iedereen blij. En de Italianen zijn nog blij. Ze pakken hun spullen, winkels en bedrijven gaan dicht en ze gaan de rest van de maand met zijn allen op het strand liggen of de bergen in. 

Onderweg naar Matera vullen we water bij een oude wasplaats waar bronwater de bakken vult. Een levendige plek, wassen gebeurt er niet meer maar veel werklui of passanten stoppen er om hun fles te vullen of een paar slokken te nemen. Provisorisch sluit ik de slang aan, maar er zit geen druk op, het water sijpelt Nomad in. Nou ja, geduld is een schone zaak, en ik ga ondertussen het voorraam muggen vrij maken terwijl Cindy haar Italiaans oefent met een van de bewoners. Als er nog eentje bij komt staan wordt ons probleem opgelost, alle andere kranen worden gestelpt door er een stok in te steken waardoor alle druk op onze slang komt. Ik zal niet zeggen dat Nomad in no time gevuld was maar het ging een stuk vlotter. Onderwijl hielpen ze mij ook met het voorraam schoon maken. Een grote emmer water werd tegen het raam aangegooid en de ruitenwissers deden de rest. Leuke stop dit, en de auto gevuld met bronwater, het voorraam schoon en vrolijkheid. Uitgezwaaid reden we weer weg, wel na de belofte dat we hun plaatselijk kasteel nog even gingen bekijken. 

We zijn inmiddels zeer regelmatig in Italië geweest en om te voorkomen dat we in gebieden blijven hangen die we al kennen hebben we besloten om ons eens te gaan richten op het zuiden. Dat betekent doorkachelen. Best lastig trouwens om al die leuke plaatsjes voorbij te rijden, leuke herinneringen komen op en soms trok het stuur van Nomad wel een beetje. Maar één leuke herinnering won het wel, in de buurt van Arezzo, een prachtig romantisch plekje met fijne lunch, slaapplek en heerlijk wijn en pastasausen om mee te nemen. Teveel van het goede om door te rijden. Dit gebied is zo mooi dat we ons harten weer verliezen aan de glooiende heuvel met lanen van cipressen, wijnranken en olijfbomen. We dromen weg en zien ons wakker worden in een mooi huisje met blauwe luiken, grote tafel onder de wijnranken en een slingerende oprijlaan. We blijven er nog even van dromen, want het vrije leven lonkt ook nog. 

Samen met Nomad zijn we vanaf mijn vader een rondje Umbrië en een beetje Le Marche gaan doen. We hadden vooral behoefte aan met zijn drieën zijn en even in onze eigen ritme te leven. Beetje rommelen om de camper heen, op mooie plekjes staan, expressootjes drinken op het terrasje van een klein dorpje, rondslenteren, boekje lezen, gewoon zijn zeg maar. Nou dat lukte ons en goed ook. We vonden precies de juiste stekkies (is best een kunst hoor, en we worden er steeds beter in). Zo hebben we in Spoleto genoten van het pistache ijs van ’s werelds (of Italiaans, maar dat is bijna hetzelfde) beste pistache-maker-ijsboer. Mijn favo smaakje en het moet gezegd, heul lekker. En als we dat dan eten op een middeleeuws pleintje met Italiaans geroezemoes, een Vespa die langsrijdt en het zonnetje op het bolletje, is het plaatje compleet.

Afscheid nemen is niet makkelijk. Niet van ons huis, niet van onze inkomsten, niet van onze familie en vrienden, niet van het vertrouwde leventje. Sinds februari, het moment dat ons huis te koop stond, kwamen we in een emotionele rollercoaster die eigenlijk pas nu een beetje tot stilstand is gekomen. Ik weet dat elk afscheid, ongeacht of er nou iets positiefs tegenover staat of niet, zijn tijd en aandacht nodig heeft, want anders blijf je het maar meedragen. En door het die aandacht te geven krijgt het een vanzelf een natuurlijk verloop, tot de dag dat we stonden te trappelen om te gaan. Want naast het afscheid nemen hadden we vooral zin, heel veel zin.