En zo toeren we elke dag een stukje verder, muziekje op, prachtige omgeving, kronkelige wegen en af en toe eruit voor iets moois. We eindigen zo’n rit in O Cebreiro, op 1300 meter hoogte. Ik heb hier doorheen gelopen met de camino en wilde er graag naar terug. Het dorpje, of meer het gehucht, bestaat uit leistenen huizen met rieten daken. Sommige van de huizen, en dat is hier bijzonder, zien eruit als een plaggenhut, maar dan van leisteen. Laag, rond, weinig muur en veel dak. Hier woonden ze samen met het vee. Nu is het dorp een soort openluchtmuseum en volledig gewijdt aan de camino lopers. Die lopers hebben er dan net een behoorlijke klim opzitten, worden boven verwelkomd door een (beetje valse) doedelzakspeler en ploffen op het terras neer of vergapen zich aan het mooie dorp. Sommige lopen door, sommige blijven slapen. Wij slapen er ook, net erbuiten, op een prachtig veld met picknickbanken en uitzicht zo ver als je kan kijken. Hier staan we goed, helemaal omdat Spanje twee dagen hitte te verduren krijgt. Beneden wordt het tegen de 40 graden, maar hier een behaaglijke 30 en een koele nacht. Dat is nou eens een kwestie van een goede timing. We zijn niet de enige, een stuk of 12 campers staan er ook en er heerst een gemoedelijk sfeertje. De buren spelen een spelletje yahtzee, een fransman ligt in een hangmat, een hond ligt tevreden onder de boom en ik krijg een voetmassage.

De westkust ontvangt ons in eerste instantie niet zo hartelijk. We besluiten om net buiten A Coruña te gaan slapen en dan morgen de stad een bezoek te brengen. Een parkeerplaats bij een strandje met uitzicht op, jawel, de zee. En nu de zonsondergang, want die zie je niet als je naar het noorden kijkt. Een aantal campers staan op een stoffige plek en wij besluiten om op het grasveld ernaast bivak op te slaan. Een hobbelig veldje, dat wel, en we zijn lang bezig om Nomad met behulp van de blokken (levellers) slaapbaar recht te krijgen. Als we na de zonsondergang het bedje in kruipen begint net na we wegdommelen de onrust. Twee auto’s komen aanrijden, gaan raampje aan raampje staan, en een rijdt weer weg terwijl de ander blijft staan. Waarschijnlijk te wachten op de volgende klant die dope komt halen. Dat is ons te onrustig, dus we verkassen toch maar naar de stoffige plek. Zij wisten het waarschijnlijk al. Hier is het niet alleen stoffig, maar ook oneffen, dus we zijn weer een tijd bezig met de juiste plek en de blokken. Als we er weer ingekropen zijn komt er een buurman aanrijden die niet alleen heel dicht op ons parkeert, maar vervolgens zijn lens kwijt is ofzo. Stommel de stommel, de hele auto gaat op zijn kop. Oké, oordoppen in en negeren. Het is inmiddels half twee. Voor ons, stokkippen, te laat. En dan is de strandbar dicht gegaan en wordt het feest doorgezet bij een caravan die daar lijkt te wonen. Zeven dronken mannen die geen zin hebben in een nachtrust. Gelukkig heeft ons huis wielen en zo reden we slaapdronken rond op zoek naar een plek, die we vonden bij een park.

Van de bergen rijden we naar de kust, wat in dit geval nog geen 30 km is. De noordkust van Spanje is vergelijkbaar met die van Bretagne. Net zoals daar klapt de oceaan tegen het land aan en hapt er stukken uit. Hoge ruige kliffen met tientallen meters eronder de zee die ertegen aan klotst of beukt. Het echte beuken is meer in de winter, nu is het soms zelfs kabbelen. Als we bij de Pufones de Pria zijn zou de zee door de gaten in het land naar boven moeten komen, alsof het geisers zijn. Maar ondanks dat het behoorlijk waait en de zee onstuimig is, ziet het er bij lange na niet uit zoals het in de winter zou moeten zijn. Denk niet dat wij dat ooit gaan zien, want in de winter is dit de natste plek van Spanje en regent het bijna alle dagen. Wat mij betreft ga je er voor je lol niet heen.

Nou dat is een partijtje lang geleden he? Een verhaaltje. Dat betekent dat we weer op pad zijn. En dat betekent, voor ons dan, dat we een basis hebben opgezet, want dat had de eerste prioriteit. En dat hebben we! We hebben een huis gekocht in de Jalon vallei, we wachten momenteel op de sleutel, die we ergens na de zomer gaan krijgen. We zijn er ontzettend blij mee en dromen er dagelijks bij weg. Hoe gaan we het inrichten, wat zullen we daar doen, wat vind je daarvan? We kunnen niet ophouden en het is heerlijk! Eindelijk weer uitzicht op een plek voor onszelf, een basis, een plek om naar terug te keren. Want wat heb ik die waarde onderschat. Ik dacht dat als je alles weg doet je zo vrij bent als een vogel, maar voor mij geldt dat niet. Grenzen verleggen werkt niet altijd positief en als de wereld schudt wordt een plek om bij te komen noodzaak. Dus tijd voor een nieuwe stap; een huis onder de Spaanse zon en ons leven daar opzetten. En dat lukt al aardig, we hebben een ontzettend fijne en warme vriendenkring, die voelt als familie. Cindy is druk met haar massagepraktijk opzetten en dat gaat al goed lopen. We burgeren in, doen af en toe een horecaklusje, paddelen veel en hebben het goed. Jalon is een leuk Spaans dorp, in een groene vallei met prachtige wandelroutes en ander outdoor gebeuren en 20 minuten vanaf de Costa Blanca. Perfect voor ons!

We verheugden ons om weer in Spanje te zijn, de taal, de levendigheid en het -inmiddels- bekende. Maar toen we de grens over reden zaten er twee ietwat beteuterde koppies in Nomad. De grens tussen Portugal en Spanje was zo duidelijk zichtbaar in de natuur te zien. In Portugal groene heuvels, kurkeiken en bloesem en in Spanje droog, zand en rotsen, geen boom te zien en kale omgegraven landbouw grond. Dit heeft duidelijk niet alleen met het klimaat te maken maar ook met de wijze waarop met het land wordt omgegaan. Spanje put het uit door landbouw. 

Kort samengevat, een week later zaten we met gekapte haartjes en getest aan het nieuwjaarsdiner van het hotel. Het hotel waar we met mijn vader en Lily zouden zitten hadden deels een voucher gegeven dus aan ons de schone taak om die op te maken. Een oude finca met uitzicht op de olijf, avocado en mango bomen. Smaakvol ingericht, vriendelijke mensen en een kaart met mooie gerechten. ‘T kan verkeren. 

Van Thysa en Wijnand hadden we de tip gekregen om vanuit Polopos de bergen achter hen in te rijden. Goed idee, ben dol op bergen, dus wij die kant op. Het zijn de uitlopers van de Sierra Nevada, waar de afgelopen week op de toppen de eerste sneeuw gevallen is. Een ander temperatuurtje dus. Kreeg meteen zin in raclette. De dorpjes hier zijn wit, zoals het hoort in Andalusië, en hebben allemaal hun eigen karakter. Trevelez staat bekend om de plek waar de bekende ham te drogen hangt, ik geloof dat elk huis vol hangt. De lucht is zo droog en zuiver, precies wat de Serrano ham nodig heeft. Trevelez lag jammer genoeg te ver buiten de route en te hoog voor de kou dat we het niet aangedaan hebben. We zijn wel naar Pampaneira, Bubion en Capoleira gereden. De plaatsjes zijn zo wit dat van veraf het lijkt of het sneeuw is. Van dichtbij blijken ze bijzondere schoorstenen te hebben, zien eruit als een soort paddestoelen en ieder huis heeft er wel een paar. De frisse knisperende lucht is gemengd met de geur van brandend hout, smeltwater loopt in een stroompje door het dorp en de winkels verkopen dikke kleden en poncho’s. Hier is de winter begonnen. Gelukkig niet op de dag dat wij er waren, de Spaanse zon scheen op het terras en we zaten heerlijk in ons t-shirt aan de tortilla. 

Ik vertrek, het tv-programma waarin mensen hun droom najagen in het buitenland, was een favorietje van ons. In een daarvan zijn twee jonge mensen, na een paar jaar rondreizen in een camper, het cafe Bar Mucho gestart. Dat was vlakbij en het leek ons een mooie plek om onze kaart op tafel te leggen en onze reisroute uit te stippelen. Leuk om hun verhalen te horen en misschien wat tips te krijgen. Helaas troffen we hen niet aan, maar een Nederlander die juist onze verhalen wilde horen. Geen tips, maar wel verse appeltaart en een kaart vol plannen. 

De verjaardag van Cindy hebben we gevierd in het liefelijke dorpje Quadalest. Deze ligt eigenlijk verstopt in de rotsen, een straatje leidt je door de rots heen en daarachter ligt de oude kern. Toeristisch maar leuk en zoveel toeristen zijn er nu niet. En het heeft een superhip en goed restaurantje waar we natuurlijk lekker lang geluncht hebben. Want dat is wat je doet als je de tijd hebt. 

Normaal gesproken schrijf ik de stukjes altijd zo weg, maar dit keer had ik er op de een of andere manier moeite mee. Het werd meer een opsomming, het kleurde niet. Ik realiseerde me dat ik er ook zo in zat, een beetje vlak. Ik genoot wel, maar niet zo uitmuntend meer als voorheen. De sprankeling leek er even uit te zijn. Waar ik me dan weer zorgen over begon te maken. Na wat gemijmer en gesprekken met mijzelf realiseerde ik me dat het kwam doordat ik vooral aandacht had gegeven aan het herstel van de wond, maar geen aandacht aan de spanning, de stress en de angst. Wond herstelt goed, dus alles is oké en we kunnen weer door. Niet dus. En dat merkte ik aan mezelf. Ik kon iets minder hebben en legde de focus buiten mijzelf. Wat betekent dat ik me bijvoorbeeld irriteer aan geluiden of aan rotzooi. Dingen die ook echt wel aso zijn, maar waar ik in mijn hum beter tegen kan dan nu. Ben minder flexibel. Ook meer druk op de ketel trek ik dan niet. Dingen die geregeld moeten worden of stuk gaan. En precies dat herken ik uit mijn gedrag voorheen. Ik realiseerde me dat ik hetzelfde aan het doen was wat ik te vaak gedaan heb. Probleem fixen en door gaan met geen enkele aandacht voor wat voor effect dat op me had. Tegen oppervlakkige stress aan lopen, in dit geval de kraan die stuk ging, maar niet het onderliggende respecteren. En op het moment dat ik het me realiseerde èn het uitsprak kwam er lucht in en waaide het zachtjes aan weg. De volgende dag werd ik wakker met een blij gevoel en met het geloof dat het met het kraantje ook wel goed kwam. 

Eerlijk gezegd moest ik even schakelen toen we Spanje inreden, maar Cindy was direct opgetogen. Misschien is dit wel ons nieuwe thuis! Niet dat we nou direct op zoek zijn, want deze vrijheid laten we voorlopig denk niet los, maar als we nu dromen over settelen, dan vind die droom in Spanje plaats. Dus we kijken met andere ogen naar dit land. Kunnen en willen we hier wonen en aarden, is dit onze plek?