We verheugden ons om weer in Spanje te zijn, de taal, de levendigheid en het -inmiddels- bekende. Maar toen we de grens over reden zaten er twee ietwat beteuterde koppies in Nomad. De grens tussen Portugal en Spanje was zo duidelijk zichtbaar in de natuur te zien. In Portugal groene heuvels, kurkeiken en bloesem en in Spanje droog, zand en rotsen, geen boom te zien en kale omgegraven landbouw grond. Dit heeft duidelijk niet alleen met het klimaat te maken maar ook met de wijze waarop met het land wordt omgegaan. Spanje put het uit door landbouw. 

Kort samengevat, een week later zaten we met gekapte haartjes en getest aan het nieuwjaarsdiner van het hotel. Het hotel waar we met mijn vader en Lily zouden zitten hadden deels een voucher gegeven dus aan ons de schone taak om die op te maken. Een oude finca met uitzicht op de olijf, avocado en mango bomen. Smaakvol ingericht, vriendelijke mensen en een kaart met mooie gerechten. ‘T kan verkeren. 

Van Thysa en Wijnand hadden we de tip gekregen om vanuit Polopos de bergen achter hen in te rijden. Goed idee, ben dol op bergen, dus wij die kant op. Het zijn de uitlopers van de Sierra Nevada, waar de afgelopen week op de toppen de eerste sneeuw gevallen is. Een ander temperatuurtje dus. Kreeg meteen zin in raclette. De dorpjes hier zijn wit, zoals het hoort in Andalusië, en hebben allemaal hun eigen karakter. Trevelez staat bekend om de plek waar de bekende ham te drogen hangt, ik geloof dat elk huis vol hangt. De lucht is zo droog en zuiver, precies wat de Serrano ham nodig heeft. Trevelez lag jammer genoeg te ver buiten de route en te hoog voor de kou dat we het niet aangedaan hebben. We zijn wel naar Pampaneira, Bubion en Capoleira gereden. De plaatsjes zijn zo wit dat van veraf het lijkt of het sneeuw is. Van dichtbij blijken ze bijzondere schoorstenen te hebben, zien eruit als een soort paddestoelen en ieder huis heeft er wel een paar. De frisse knisperende lucht is gemengd met de geur van brandend hout, smeltwater loopt in een stroompje door het dorp en de winkels verkopen dikke kleden en poncho’s. Hier is de winter begonnen. Gelukkig niet op de dag dat wij er waren, de Spaanse zon scheen op het terras en we zaten heerlijk in ons t-shirt aan de tortilla. 

Ik vertrek, het tv-programma waarin mensen hun droom najagen in het buitenland, was een favorietje van ons. In een daarvan zijn twee jonge mensen, na een paar jaar rondreizen in een camper, het cafe Bar Mucho gestart. Dat was vlakbij en het leek ons een mooie plek om onze kaart op tafel te leggen en onze reisroute uit te stippelen. Leuk om hun verhalen te horen en misschien wat tips te krijgen. Helaas troffen we hen niet aan, maar een Nederlander die juist onze verhalen wilde horen. Geen tips, maar wel verse appeltaart en een kaart vol plannen. 

De verjaardag van Cindy hebben we gevierd in het liefelijke dorpje Quadalest. Deze ligt eigenlijk verstopt in de rotsen, een straatje leidt je door de rots heen en daarachter ligt de oude kern. Toeristisch maar leuk en zoveel toeristen zijn er nu niet. En het heeft een superhip en goed restaurantje waar we natuurlijk lekker lang geluncht hebben. Want dat is wat je doet als je de tijd hebt. 

Normaal gesproken schrijf ik de stukjes altijd zo weg, maar dit keer had ik er op de een of andere manier moeite mee. Het werd meer een opsomming, het kleurde niet. Ik realiseerde me dat ik er ook zo in zat, een beetje vlak. Ik genoot wel, maar niet zo uitmuntend meer als voorheen. De sprankeling leek er even uit te zijn. Waar ik me dan weer zorgen over begon te maken. Na wat gemijmer en gesprekken met mijzelf realiseerde ik me dat het kwam doordat ik vooral aandacht had gegeven aan het herstel van de wond, maar geen aandacht aan de spanning, de stress en de angst. Wond herstelt goed, dus alles is oké en we kunnen weer door. Niet dus. En dat merkte ik aan mezelf. Ik kon iets minder hebben en legde de focus buiten mijzelf. Wat betekent dat ik me bijvoorbeeld irriteer aan geluiden of aan rotzooi. Dingen die ook echt wel aso zijn, maar waar ik in mijn hum beter tegen kan dan nu. Ben minder flexibel. Ook meer druk op de ketel trek ik dan niet. Dingen die geregeld moeten worden of stuk gaan. En precies dat herken ik uit mijn gedrag voorheen. Ik realiseerde me dat ik hetzelfde aan het doen was wat ik te vaak gedaan heb. Probleem fixen en door gaan met geen enkele aandacht voor wat voor effect dat op me had. Tegen oppervlakkige stress aan lopen, in dit geval de kraan die stuk ging, maar niet het onderliggende respecteren. En op het moment dat ik het me realiseerde èn het uitsprak kwam er lucht in en waaide het zachtjes aan weg. De volgende dag werd ik wakker met een blij gevoel en met het geloof dat het met het kraantje ook wel goed kwam. 

Eerlijk gezegd moest ik even schakelen toen we Spanje inreden, maar Cindy was direct opgetogen. Misschien is dit wel ons nieuwe thuis! Niet dat we nou direct op zoek zijn, want deze vrijheid laten we voorlopig denk niet los, maar als we nu dromen over settelen, dan vind die droom in Spanje plaats. Dus we kijken met andere ogen naar dit land. Kunnen en willen we hier wonen en aarden, is dit onze plek?