Pieken

Nou dat is een partijtje lang geleden he? Een verhaaltje. Dat betekent dat we weer op pad zijn. En dat betekent, voor ons dan, dat we een basis hebben opgezet, want dat had de eerste prioriteit. En dat hebben we! We hebben een huis gekocht in de Jalon vallei, we wachten momenteel op de sleutel, die we ergens na de zomer gaan krijgen. We zijn er ontzettend blij mee en dromen er dagelijks bij weg. Hoe gaan we het inrichten, wat zullen we daar doen, wat vind je daarvan? We kunnen niet ophouden en het is heerlijk! Eindelijk weer uitzicht op een plek voor onszelf, een basis, een plek om naar terug te keren. Want wat heb ik die waarde onderschat. Ik dacht dat als je alles weg doet je zo vrij bent als een vogel, maar voor mij geldt dat niet. Grenzen verleggen werkt niet altijd positief en als de wereld schudt wordt een plek om bij te komen noodzaak. Dus tijd voor een nieuwe stap; een huis onder de Spaanse zon en ons leven daar opzetten. En dat lukt al aardig, we hebben een ontzettend fijne en warme vriendenkring, die voelt als familie. Cindy is druk met haar massagepraktijk opzetten en dat gaat al goed lopen. We burgeren in, doen af en toe een horecaklusje, paddelen veel en hebben het goed. Jalon is een leuk Spaans dorp, in een groene vallei met prachtige wandelroutes en ander outdoor gebeuren en 20 minuten vanaf de Costa Blanca. Perfect voor ons!

En nu dus tijd voor vakantie, want zo voelt het ineens. Even de warmte uit, op zoek naar koelere nachten. De eerste stop is Cuenca, een uurtje het binnenland in bij Valencia. Bijgenaamd het Adelaarsnest vanwege de ligging direct aan de kloof. Enkele huizen hangen er echt overheen, gestut met palen, en als je het niet zeker weet, doe je er nog maar een paaltje bij. Ik weet niet of ik rustig zou slapen… Dat doen wij daar ook niet, wij rijden daarna door naar de Cuidad Encantada (aangename stad), waar we middenin de bossen slapen. De volgende ochtend vroeg wandelen we het gebied in, want de cuidad is geen stad maar een woud vol met bijzondere rotsformaties. Ooit was dit een zeevlakte, wat door de platen omhoog geduwd is. De vlakte bestond uit kalk en dolomiet, en door regen en de wind is de kalk weggevaagd en staat alleen het dolomiet er nog. In feite zijn de dolomieten ook zo ontstaan, alleen zijn die formaties ietsje groter. Dit zijn meer kunstwerken waar je vormen in kan zien zoals bij wolken. Bij een paddestoel, een schip, een gezicht, de kus en de brug konden we nog wel meekomen, maar de hond was voor ons ver te zoeken. Een plek om bij weg te dromen en letterlijk alsof je een filmdecor in loopt, want er zijn er al een paar opgenomen.

In de middag pakken we nog een terrasje in Cuenca en de volgende dag rijden we in zes uur naar Burgos om de voetbalwedstrijd Spanje-Frankrijk te bekijken. Maar ik voelde me al niet fit en van zes uur rijden knapte ik ook niet op. Tijdens een tussenstop in Lerma, een van de mooiste dorpjes van Spanje, is de energie op en kruip ik even op bed. Een voordeel als je met je huis op pad bent. Maar Lerma blijkt zo leuk dat het helemaal geen straf is om daar te blijven en bovendien hebben we Burgos al eerder gezien. Een gezellig dorp met een middeleeuwse kern, leuke straatjes en een oud paleis wat nu een parador is. En met cafes met televisie op het terras, precies wat we nodig hadden. S avonds kijken we met de Spanjaarden naar de wedstrijd, waarbij we drie keer konden juichen voor een doelpunt. Want de tv binnen was net iets sneller dan die van ons, maar die van de buren nog een tikje langzamer. Met het gevolg dat we de goal aan hoorden komen, wij uitgebreid konden juichen terwijl de toeschouwers op het andere terras ons vragend aankeken, om opnieuw mee te juichen met hen. Of niet, want op dat andere terras zat ook een groepje Fransen, die de wedstrijd heel anders beleefden.

Bijtrekken was de remedie, en dat deden we op een fijne camperplaats bij een heel klein dorpje. Nederland-Turkije keken we dus met zijn twee op de laptop. Even anders na de andere wedstrijd allemaal gezamenlijk en heel gezellig te hebben gezien, maar dit bleek de beste wedstrijd om met zijn twee te kijken…

Na twee dagen was ik er weer, alleen nog wat druk op de borst, wat achteraf zo lang aanhoudt dat ik vermoed dat het corona is geweest. Gelukkig is dat tegenwoordig allemaal niet meer zo heftig.

Nog even de auto volgeladen bij de Mercadona, onze favo supermarkt. Zo favoriet dat we er voor omrijden, stelletje dozen als we zijn. Als je altijd bij een andere supermarkt je boodschappen moet doen vind je niets en doe je er twee keer zo lang over. En dat is het voordeel van de Mercadona, waar je ook bent in Spanje, alles ligt op dezelfde plek en ze hebben hetzelfde aanbod. Vinden wij fijn.

We rijden de Picos de Europa in. Zijn we al eerder geweest, waar niet, maar het is zo prachtig, hier kan je vaak heen. Lekker de frisse groene bergen in, wandelschoenen aan en rugzakje om. We beginnen ontspannen, gaan met de lift naar boven en wandelen naar beneden. De lift is zo’n kabelbaan waar je met zijn 20-en in zit en via zo’n lange kabel naar boven wordt getrokken. Als je pech hebt waait het en draait je maag om. We hebben geen pech en de rit is prachtig. En nog mooier is het aan de top. De picos stralen in de zon, omringt met groene bloemrijke weides en semi-wilde paarden, koeien, schapen, geitjes, ezels. Je gaat hier als vanzelf huppelen. Het is weidser dan weids, groots, machtig.

We huppelen naar beneden en genieten van de pracht. Na een uur of vier ging het huppelen iets strammer en na vijf uur liepen we best vermoeid naar Nomad toe. Een mooi begin!

Potes blijkt het gezelligste dorp van de Picos en daar hebben we lekker van genoten. We kijken de finale in een klein tapastentje met 5 televisies. We hadden een uitbundige sfeer verwacht, want Spanje had het in de pocket, maar het bleek niet helemaal zo te gaan. De Spanjaarden, tenminste deze, keken wat ingetogener. Op het moment dat we stalbenen kregen hebben we onze biezen gepakt. Natuurlijk hoor je dan gejuich als je net nog niet thuis bent…

Bergen en kaas, ze zijn onafscheidelijk. In dit geval de Cabrales, een blauwe kaas, die hier een maand of 6 rijpt in de grotten. Doordat de zee dichtbij is komt er een beetje zilt bij, wat het een uiterst smaakvol kaasje maakt. Ieder dorp heeft zijn eigen trots, en om ze allemaal tevreden te houden kopen we er her en der wat. In feite houden we natuurlijk vooral onszelf tevreden. Want wat smaakt dat goed, weggespoelt met een rood wijntje en genietend van prachtig uitzicht! Uit respect voor de kaas boeken we een rondleiding en krijgen we geschiedenisles. Jullie nu ook. Met het doel melk te bewaren voor mindere momenten is kaas ontstaan. Na een dag of twee in het vocht ontstaat er al een soort Hüttenkäse. Deze doen ze in de kaasmal en leggen het te drogen. Nadat het gezouten is gaat het de grot in, waar het een paar weken tot maanden in ligt. Door de hoge luchtvochtigheid ontstaat de penicilline, de blauw/groene schimmel. Penicilline kennen we natuurlijk als antibiotica, en in lichte vorm zou de kaas ook ontstekingsremmend zijn. Sowieso best een gezond kaasje, vol met Vitamine K2, goed voor de bloedvaten, en calcium, voor de botten, en selenium, voor het immuunsysteem. Over het vetgehalte en calorieën praat ik liever niet.

De kaas wordt nog steeds in grotten gerijpt, alleen hier in de Picos. En daar houd ik dus van, als iets alleen op die plek of alleen in die periode, gemaakt-gerijpt-gestookt, wordt. Het maakt het bijzonder. Ja, ik weet het, het is de romanticus in mij, want deze kaas is bij iedere kaasboer in de wereld te verkrijgen, en aardbeien kan je met kerst ook eten. Maar toch.

Vanaf Potes slingert de weg door de kloof heen, een prachtige rit. Deze kloof zien we even later vanaf een fantastisch uitzichtpunt, hoog erboven. We stonden zo hoog dat we voor ons neus de gieren hun rondes op de wind zagen draaien. Voor dit uitzichtpunt moet je wel wat doen, namelijk een half uur klimmen in een soort sprookjesbos. Mythisch noemden ze het. Diverse heksen, trollen, draken en allerlei ander gespuis waren tentoongesteld. Waarom het zo was is ons onbekend gebleven, maar het leidt wel lekker af als je hijgend omhoog klimt.

Een regenachtige nacht en dag volgt, wat we gebruiken om naar Sotros te rijden, het hoogste dorp van de Picos, op ongeveer 1000m2 hoogte. Halverwege passeren we het beginpunt van de bekende Ruta del Cares, een spectaculaire wandeling langs de wand van de kloof. Gelukkig hebben we die een paar jaar geleden al gedaan, want het is er ongelofelijk druk. We hadden wel het plan om met het treintje naar Bulnes te gaan, en lopend dan weer terug, maar ook dat bleek een massa uitje. Die slaan we over, we hoeven niet alles te zien, het gaat om de beleving. En die vinden we in Sotros. Een liefelijk bergdorp met twee gezellige cafe’s, een kaasboer (natuurlijk) en een parkeerplaats vol met Nomads. Je mag hier met je camper staan, maar niet kamperen, dat wil zeggen, niet je stoeltje of luifeltje uit. Maar in Spanje zijn ze niet zo moeilijk. Het was een gezellige, rommelige boel, waar iedereen ze weg vind. Op een gegeven moment stonden we wel met 35 campers, zelfbouw busjes of autoslapers. We zijn er drie nachten gebleven, we hadden het er prima naar ons zin.

Van daar uit hebben we twee lange hikes gedaan, en dit keer ook met stevig klimmen. 20 km en 770 meter hoogteverschil is pittig, maar ook een lekkere uitdaging. Het meeste vee loopt vrij, de herder kan ze vinden door het geluid van de bel om hun nek. Een enkele keer is er een hek als afscheiding. Zo zitten we bij zo’n hek even uit te puffen en te genieten van het schouwspel. Aan de ene zijde van het hek staat een groep semi-wilde paarden, prachtig zwart en statig. En aan de andere kant een aantal aandoenlijke ezels. Een van de ezels loopt naar het hek en begint luidkeels, bijna hartverscheurend, te balken in de richting van de paarden. De paarden draaien zich allemaal naar hem om, aanschouwen de ezel en geven hem het podium. Als hij klaar is, zetten ze wat stappen zijn kant op, en er is duidelijk wederzijds contact. Als de paarden besluiten om weer te gaan doen wat ze deden, haalt de ezel alles uit de kast voor nog zo’n balk. Het werkt. De paarden komen langzaam zijn kant op, zover tot ze voor hem staan. Een voor een raken de paarden met hun neus die van de ezel aan, zachtjes, rustig en liefkozend. Daarna stappen de paarden voorzichtig terug en galopperen ze weg, een tevreden ezel en twee geëmotioneerde vrouwen achterlatend.

In die emotie hebben we bijna nog een poesje meegenomen de camper in. Een kleintje die luidt mauwend, vleiend langs onze benen en met een zielig kopje, ons voor zich probeerde te winnen. Het werkte, we lagen in katzwijm (ja ja). Want waar komt dat beestje dan vandaan, zo midden in de vallei? Heeft het wel een thuis? Ja hoort, die had ze, en wel bij de herder, die in een, onze ogen, verlaten huis woont. Gelukkig maar, want het had natuurlijk zo niet gewerkt in de camper.

De dag, en de picos, sluiten we af met een picknick bij weer zo’n magnifiek uitzichtpunt. Wijn, kaas, spelletje en voldaan gevoel, het is moeilijk om de bergen achter te gaan laten. Maar we gaan toch, want dat is wat Nomads hebben te doen.