Na nog een dag Camarque en weliswaar het prachtige dorpje Aigues Mortes en de roze zoutmeren gezien te hebben waren we de stof zat. Nomad had een douche nodig. Maar niet voordat we nog even hebben genoten van een visje aan zee. Net voorbij Montpellier liggen de oester en mosselbanken in een afgesloten inham van de zee. Cindy had een restaurantje gevonden met precies de juiste sfeer: houten vissershuisje met terras boven het water, simpele tafels en een kleine kaart; oesters en mosselen. We kregen ze eerst gegratineerd en daarna een pannetje mosselen op houtskool gegrild. Wat een traktatie! Een voorloper op mijn verjaardag die de volgende dag begon met een frisse duik in de rivier middenin een kloof vol met nachtvlinders, die ook overdag blijken te vliegen. Het voelt zo vrij in de natuur wakker te worden en het water in te springen! 

De Gorges de Verdon is een kloof die de Fransen vergelijken met de Grand Canyon. Nou hebben de Fransen een hoge pet van zichzelf en ik denk dat ze het liefst zouden zeggen dat die nog mooier en groter is dan die in de VS. Maar toegeven, hij is prachtig en groots. We moesten kiezen, of de ene kant afrijden en de ene na de andere uitkijkpunt af te gaan, of de andere kant waar je lopend de kloof afzakt (en weer stijgt). We kozen voor het laatste, natuurlijk. En dat was de goede keuze. De parkeerplaats is klein omdat er weinig vlakke kanten aan zo’n kloof zitten dus we hebben op de parkeerplaats geslapen zodat we èn een plekje hadden èn voor de drukte konden starten. Alweer een goede keuze, we gaan lekker. Zes uur de wekker, dat zijn we niet meer gewend, zes uur niet maar een wekker ook niet. Na een best stijl afdalen waren we onderaan de koof, bij de helderblauwe wilde rivier. Nu niet heel veel water meer, maar je ziet aan de natuur wat voor kracht die soms kan hebben en hoe hoog die kan staan. Het water zorgt voor mooie vormen en de natuur lijkt soms wel een beetje tropisch. Het pad loopt op sommige stukken langs of soms zelfs in de wand van de kloof, en je moet je soms vasthouden aan de beugels die ze geplaatst hebben, al zijn we inmiddels wel erger gewend (hey hey). Maar daar waar het pad omhoog ging om uit de kloof te lopen ging die ook bijna recht omhoog. Niet voor mensen met hoogtevrees stond erbij en dat snap ik. Nou hadden wij daar niet zo’n last van, meer van de pittige stijging met inmiddels 30 graden. Al met al een prachtige wandeling, al kan ik het tegenwoordig beter hiken noemen. 

Val d’Isere hebben we uitgekozen omdat we wat behoefte hadden aan levendigheid en omdat de camperplek vlakbij een sportcomplex met tennisbanen lag. Sinds we met de familie van Cindy een dagje hebben getennist hebben we de smaak te pakken. De baan was schitterend gelegen zo tussen de bergen, je blijft ernaar kijken. Dat was dan natuurlijk ook de grootste reden waarom ik zo ingemaakt werd. Met 6-2 droop ik de baan af. 

Nou ik weet niet hoe de prik bij jullie gevallen is, maar bij mij als een bom. De tweede dan, bij de eerste had ik niets. Vanuit Amersfoort reden we weg en nog voor Arnhem had ik het stuur al uit handen gegeven. Dat zegt voldoende. En ter hoogte van Keulen lag ik hobbelend en schuddend achter op bed. Vanwege de overstromingen moesten we nog een stukje door maar zodra we dat gebied voorbij waren hebben we een plekje gezocht. Ik voor apengapen op bed, Cindy nog zo fit als een hoentje. Die had ook net de tweede vaccinatie gehad, maar zij is duidelijk de sterkste van ons twee en had nergens last van. We stonden bij zo’n gezellig kneuterig Duits hotel, dus toen ik de volgende dag weer kiplekker was hebben we op het terras onszelf getrakteerd met een heerlijke Frühstuck. We waren eindelijk echt op weg en dat hoort gevierd te worden!