Vanuit onze slaapplek naar Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië, was het maar iets van 2 uur rijden. Dachten we… De kortste route bleek een klein bochtig weggetje te zijn van een kilometer of 60. TomTom twijfelde al aan deze route maar google was zeker en Cindy zat met zweet op haar hoofd te navigeren. Het gaat helemaal goed en we komen bij een kleine grensovergang aan. Zo’n ouderwetse, met twee douaniers die iedereen bekeken en hun taak serieus namen. Ook onze paspoorten werden zorgvuldig bekeken om vervolgens te zeggen dat we niet door mochten. De vervolgweg in het Slovenische gedeelte was namelijk verboden voor campers. We hadden het bord al gezien, maar de weg was breed genoeg en misschien konden we hem overtuigen dat we dan weliswaar een camper zijn, maar met het formaat van een bestelbus. Daar was hij het niet mee eens, een camper is een camper, dus keren maar, terug en naar de officiële grensovergang. Vond deze officieel genoeg, maar goed. Om te keren moesten we tien meter Slovenië in, dat mocht dan weer wel, onze paspoorten werden doorgegeven aan de beambte die verantwoordelijk was voor het uitgaande verkeer. Die bekeek onze paspoorten ook weer en bromde wat. Na een vrolijke ‘fijne dag' van onze kant kwam er toch nog een lach op zijn gezicht.  

40 minuten later kwamen we bij de andere grensovergang waar we aan konden sluiten in de rij. Eerst file om Kroatië uit te gaan, dan om Slovenië in te gaan en dan voor de eerste benzinepomp waar kennelijk goedkopere benzine te krijgen was. Die benzinepomp was zo klein dat de rij op de doorgaande weg stond en wij er met zijn allen niet door konden. Wij hebben al maanden niet in de file gestaan, houden datums of dagen niet echt in de gaten, maar het bleek dus een zwarte zaterdag te zijn.

Onderweg reden we langs een van de grootste grottenstelsels van Europa, wat mooi moet zijn, maar uitverkocht bleek. We hadden van te voren kaarten kunnen kopen maar wilden ons niet vastpinnen aan een tijd. Liever op de gok dan stress om op tijd te komen. Maar goed ook, want dat op tijd komen was vandaag al helemaal niet gelukt. Het is zoals het is, dan zien we het een ander keer wel. Of niet, ook goed. 

Uiteindelijk reden we pas aan het eind van de middag Ljubjana in, helemaal prima, de hitte was uit de dag en de terrasjes liepen langzaam vol. Wat een leuke en mooie stad dit! Het begon al relaxed, met weinig verkeer, brede lanen en een parkeerplaats vlakbij het centrum. De studenten maken de stad jong en bruisend. Statige gebouwen wisselen elkaar af met hippe tentjes, op de brug staat een saxofonist te spelen, er wordt gedanst, de terrassen aan de kade van de rivier zitten vol. De oude stad staat nog vol huizen uit de 16e eeuw, een kasteel toornt erboven uit. Tussen een van de huizen is de Schijtsteeg nog zichtbaar, een steeg van 30-50 cm breed die zorgde dat branden niet overliepen naar het volgende pand en de tocht de muren droog hield. Dat was de officiële functie, maar de bewoners gebruikten het meer om hun emmers in te legen. 

Ik heb nog maar weinig mensen gehoord die een stedentripje naar Ljubljana geboekt hebben, maar ik zeg doen. Een heerlijke stad om te zijn, en dat is wat we er gedaan hebben. 

Slowakije was het eerste land wat zich, na tien dagen al, onderscheidde van Joegoslavië. Ze doen mee met de euro, wat lekker is na dat omrekenen in Kroatië. Het is duidelijk een welvarend land, het ziet er netjes en schoon uit en het is een van de groenste landen van Europa, het bestaat uit 60% bos. De medaille van netjes en georganiseerd heeft ook een andere kant; wildkamperen is hier streng verboden, sterker nog, op veel parkeerplaatsen mogen campers overdag al niet zijn. Dat maakt dat het voor ons, met al die volgeboekte campings, iets minder vrij voelt. Gelukkig vinden we een camping die niet aan reserveren doet waardoor het de (door)reizigers aantrekt. Als we aankomen doen we weer ons vertrouwde dansje en nadat we eindelijk een plekje hadden uitgekozen gaat de overbuurman weg en gaan we daar staan. De beste plek van de camping, direct aan de bruisende rivier waar af en toe een raft voorbij komt en onze zenuwen aanwakkert met een ijskoude duik. Alweer een plek om te blijven en dat doen we dan ook. We krijgen namelijk visite! De zus, zwager en nichtje van Cindy zijn op vakantie in Oostenrijk en komen een dagje langs. Heerlijk om even sociaal bij te tanken. We missen dat best behoorlijk, misschien wel meer dan vorig jaar. 

We zitten dichtbij Bled, bekend om zijn meer én om de Bled cake, een vierkant taartje, vergelijkbaar met een tompoes maar dan zonder roze dekseltje. Natuurlijk moet die gegeten worden. De eerste dag voorgeproefd, en goedgekeurd, dus daarna met de familie. We lopen de calorieën er af in de Vintgar kloof. Het water van de rivier is kristal helder, prachtig groen en heeft in de tijd een kloof uitgeslepen van 250 meter diep. Aan het eind van de kloof zou een 16 meter hoge waterval zijn, maar ook hier is het droog, en de waterval is niet meer dan een drup. 

Lake Bled is een van de bezienswaardigheden en een bekend plaatje als er iets van Slovenië vermeld wordt. Een spiegelglad en helder meer, een klif met een kasteel erop en daarachter hoge bergen. Het is inderdaad een plaatje en heel rustgevend, de bergen dempen het geluid en de wind. We hebben wel een beetje geluk, we waren er met iets minder goed weer. Als we er twee dagen later langs rijden is het namelijk veel drukker en ligt de waterkant vol met lijven in bikini’s en zwembroeken.

We hebben gelezen dat Lake Bohinj nog mooier moet zijn en veel minder toeristen trekt, maar dat hebben meer toeristen gelezen. Ook daar ligt het vol. Als je er doorheen kijkt, of eigenlijk langsheen, zie je de schoonheid, zo liggend tussen de bergen, met hoge rotswanden en opnieuw heel helder water. 

Dat heldere water blijkt normaal te zijn hier. De Soca rivier die door de vallei van het NP Triglav kronkelt is ijsblauw van kleur. IJskoud ook trouwens. We gaan er natuurlijk wandelen en trotseren de kou met een duik. Op sommige plekken heeft de rivier de aarde diep doorgesneden, op andere plekken glijdt die door de groene weides. En dan aan alle kanten de machtige bergen eromheen. Ik zou hier graag nog een keer in het voorjaar terug komen, als de rivier meer water heeft en je erover heen kan kajakken of raften. 

We slapen net over de grens, een paar meter Italië in, omdat je daar wel vrij mag staan. Het voelt als een warm bad, bij de berghut maakten ze een pastaatje voor ons klaar en de eigenaar schuift gezellig bij ons aan. Lekkere wijn, goede espresso, je kent het wel. Fijn hoor. 

Dat over de grens hoppen doen we ook aan de andere kant, nu Oostenrijk in. Het was zo fijn om Peter, Miranda en Inzy te zien dat we behoefte hadden aan nog een keer.

Daarvoor moesten we wel twee keer een bergpas over, de Vrsic pass met 50 haarspeldbochten en kinderkoppen in de bochten, daarna de Wurzenpass met een stijging/daling van 18%. Met een zwaar beladen camper niet het makkelijkste ritje. De terugweg was misschien nog wel pittiger want deze viel op een zonnige zondagochtend in het weekeind van de Maria Hemelvaart, wanneer iedereen op pad gaat. De weg was nu ook nog met vol racefietsers die kronkelt en ploeterend hun weg naar boven zochten. We hadden als plan om op de top of onderweg nog een wandelingetje mee te pakken, maar het is een gekkenhuis, om negen uur stonden de parkeerplaatsen al vol. Nou ja, een tour dagje is ook goed, vanachter de grote ramen de wereld als een film bekijken. 

En zo rijden we Slovenië uit en Italië in. Slovenië is zoals je een alpenland voorstelt. Schoon, groen, fris, ruim. Het toerisme is er wel, en op de toeristische plekken dus ook echt wel behoorlijk, maar  als je er goed naar kijkt is het nog steeds kleinschalig. Weinig campings, (ski)dorpjes authentiek, geen tourbussen, geen groepen. Een beetje Oostenrijk, een beetje Oost Europa, een klein beetje Italië.