5 jaar later...

Samen met een vriendin zat ik op het terras van mijn favoriete strandtent. Uitgewaaid, lekkere muziek, knapperend vuurtje, verzand in een mooi gesprek. Ik legde mijn onrust op tafel; ik voelde me doelloos, was de weg kwijt. Ik had het niet naar mijn zin op mijn werk en privé eigenlijk ook niet. Ik maakte prachtige reizen, maar ze gaven me niet meer de voldoening die ik eerder voelde. Ik voelde me leeg, eenzaam en zoekende. Dit was heel wat om toe te geven, want ik had, en heb, de overtuiging dat als je gelukkig wilt zijn, je dat naar je toe kan trekken. Dat je de touwtjes in handen hebt en vooral, dat je zelf verantwoordelijk bent. En niet angst, maar dapper zijn je moet leiden. Maar ik zat vast. Vast in mijn overtuigingen en mijn patronen, al wist ik dat nog niet. 

Die vriendin gaf me een goede tip; maak een lijstje met waar je over 5 jaar wilt zijn. Fijn, lekker concreet en omdat ik een aanpakker ben begon ik er meteen aan. En dat is maar goed ook, want zo kon ik er niet over nadenken en nam mijn gevoel de touwtjes in handen. Dit is mijn lijstje, precies op de volgorde waarop ik het op 8 april 2016 heb opgeschreven: 

• In balans zijn
• Mild, zacht zijn, vanuit mijn hart komen. Altijd.
• Milde, vriendelijke mensen om mij heen hebben, positieve invloed.
• Diversiteit aan vrienden hebben
• Regelmatig goede gesprekken kunnen voeren
• Geprikkeld worden door mijn omgeving
• Een plek hebben waar ik de stilte op kan zoeken, huisje in de natuur of zo. Of fijne B&B waar ik terecht kan. Regelmatig weekje naar de rust toe.
• Met mijn geliefde een lange rondreis maken in noord en midden Amerika
• Een geliefde hebben, een maatje, iemand die wijs is, die anders is dan ik, lief, loyaal, trouw, humor, goede gesprekspartner, tegenstand biedt
• Niet meer bij de politie werken
• Vrijwilligerswerk doen, zoals eenzame bejaarden, hospice,
• Sportief en gezond zijn
• Gewaardeerd zijn/blijven
• Negativiteit uit mijn leven houden

De eerste opsommingen kwamen voort vanuit mijn burn-out, waar ik al in zat of minstens lekker naar toe op weg was. Dit uitte zich vooral in boosheid naar mijn omgeving; zagen ze dan niet wie ik echt was, hoe ik mijn best deed, of hoe zwaar ik het had? In plaats dat ik mezelf zag riep ik harder dan harder. Dus logisch dat ik in balans wilde zijn, ik was zo wankel als wat. Zelfde geldt voor vanuit mijn hart komen en lieve mensen om mij heen. Ik hunkerde naar liefde en wilde rust in mijn hoofd. Dit verraste mij allemaal niet, alleen keek ik niet door de zinnen heen. Zag ik de noodzaak erachter niet. Die hamer die kwam later. Eind 2017 heb ik ontslag genomen bij de politie, de grens was bereikt. Het werd tijd om voor mezelf te zorgen. 

Maar wat mij wel verraste was dat ik schreef over een geliefde. Terwijl ik opschreef dat ik daar een reis mee wilde maken besefte ik mij dat ik dus een lief in mijn leven wilde hebben. Ik, die dacht dat het leven alleen zoveel mooier was dan samen. Omdat je dan kan doen wat je wilt, omdat je geen negatieve prikkelingen van een ander krijgt, omdat alleen zijn mij sterker heeft gemaakt, omdat het onafhankelijkheid betekent. Nou of er een paar overtuigingen voorbij kwamen, duidelijk voortgekomen uit slechte ervaringen. 

Even wat over patronen. Ze ontstaan vanuit ervaringen die je opdoet als kind. Je trekt lering eruit, net zoals je leert dat vuur heet is leer je jezelf bijvoorbeeld aan dat als je iets goeds doet je beloning krijgt. Dus blijf je je hele leven je best doen om het maar goed te doen. Niets mis mee, tenzij het je in de weg staat. Of als je op vroege leeftijd iemand kwijt geraakt bent. Je kan je in de steek gelaten voelen en omdat je dat nooit meer wilt heb je bedacht dat je je dan maar beter niet kan binden, wel zo veilig. Met het gevolg dat je je leven lang altijd een beetje afhoudt en juist geen veiligheid ervaart. Je wilt natuurlijk wel gelijk krijgen dus zoek je de hele tijd naar bevestiging. ‘Zie je wel dat die niet te vertrouwen is’. Of ‘zie je wel dat ik niet goed genoeg ben’. Zo krijgt je overtuiging natuurlijk altijd gelijk, alleen niet in de waarheid. 

Patronen, iedereen heeft ze. Sommige kunnen trouwens ook hun positieve kanten hebben. Bijvoorbeeld als je vroeg verantwoordelijk was voor het gezinsleven, dat kan ervoor gezorgd hebben dat je een verzorgend karakter hebt en daar misschien wel je beroep van hebt gemaakt. Dus als je geen last hebt, niets mee doen. Als je wel last hebt maar je zegt dat je geen last hebt, dan spreekt je overtuiging. De kunst is om het te zien. En om dan een vrije keuze te maken, niet vanuit angst of vanuit je eerdere ervaringen, maar elk voor zich. 

Dit is het lesje uit het boekje, iets veranderen wat je je leven lang al doet is natuurlijk niet eenvoudig. Ik heb er genoeg nog niet onder controle, maar nu houd ik het gewoon lekker bij mijn succesverhaal. 

Dus het moment was daar. Mijn hart verlangde. Ik hunkerde naar liefde. Ik gaf toe aan mijn eenzaamheid en liet het schild van ik kan het wel alleen vallen. Dus hop op Tinder maar weer. Precies een maand later had ik een match met Cindy en op 22 juni 2016 liep ze op het terras naar mij toe, zo mijn hart in. Liefde op het eerste gezicht, wederzijds en volledig. 

En moet je kijken waar ik nu sta, 5 jaar en 3 maanden verder. Ik heb mijn toekomst voorspeld en die is verdomd goed uitkomen. Ik ben me toch een partijtje gelukkig. Met mijn liefde reis ik de wereld over, volledig vrij van alles. Ik hoef niets, doe van alles en haal met een big smile het onderste uit de kan. Wat hebben we het goed.

Zoals ik toen behoefte had aan die stip, zo hebben we hem juist nu niet. We begonnen met allerlei plannen, over het reizen, over de dagelijkse invulling, over onze toekomst. Uiteindelijk hebben we alles losgelaten. Geen plan. We play it by air. Het nu is namelijk zo goed, we blijven er nog even. 

Cheers to Happiness!