Life is a beach

Brrr. Ik klem mijn kiezen op elkaar. Het laatste slokje van mijn koffie is sterk. Ik zet het lege kopje op het houten tafeltje naast mij en werp een blik in het lege bakkersdoosje en snif een keer. De geur van de warme kaneelbroodjes zit er nog wel in. Tevreden kijk ik om mij heen. In de verte reiken de berg toppen met daarom heen een rijkdom aan bomen en planten. De natuur is hier overweldigend ongerept. De verschillende tinten groen verrijken mijn geest. De grond onder mij bestaat uit kleine kuiltjes en bobbeltjes wit zand die aanvoelen als een donzen dekbed.

Links van mij staat een rij houten strandbedjes aangekleed met gekleurde matten. De bedden zijn nu nog leeg. Het ruisen van het zee water wat in een evenwichtig ritme het strand op kruipt maakt de sfeer nog meer sereen. De weelderige takken van de reusachtige boom achter mij zijn bedekt met grote groene bladeren. De takken reiken zover uit dat ze een zonnedak vormen. Vanonder dit natuurlijke dak is het heerlijk vertoeven. De eerste Italianen lopen in een rechte lijn langs mij heen richting de bedjes rechts van mij. Buongiorno. Ze lachen vriendelijk. De taal klinkt voor mij zo vertrouwd dat het een warm thuis gevoel geeft. Ik hoor ze nog een keer buongiorno roepen richting een ander stel wat verderop ligt. Het gesprek kan ik redelijk goed volgen. Dat maakt mij best een beetje trots.

Even denk ik terug aan onze ritje op de kleurrijke Vespa langs de Amalfi kust. Hier rijden wij rond op een sportieve Yamaha. Deze ochtend nog scheurden wij, onder bossen stroomdraden door met daarop vlooiende en elkaar tot een robbertje vechten uitdagende apen, richting dit plekje.

Met fijn geknepen ogen tuur ik het strand af. Verderop staat een wat oudere slanke zongebruinde man met zijn voeten in de kabelende zee. Hij trekt zijn felblauwe zwemslipje nog wat hoger in zijn lies. Daar zit nog een plooitje huid wat ook zonnestralen verdiend. Hij sluit zijn ogen en richt zijn gezicht absorberend naar de blauwe hemel. Het ziet er zo heerlijk genietend uit dat ik een fractie van een seconde ook wens te zonnebaden. Maar ik zit prima op mijn schaduwrijke troon.

Vrolijk geklingel dwingt mij vooruit te kijken. Er bungelen tientallen houten olifantjes en schildpadjes voor mijn neus. Het klingelende muziekje wordt veroorzaakt door belletjes en metalen buisjes die eraan verbonden zijn. De verkoper van deze kunstwerkjes toont zijn beste glimlach, knikt en loopt voorbij. Ik volg zijn weg die hij maakt over het witte zachte strand totdat ik de belletjes niet meer hoor. Vijf jaar geleden hebben wij twee van zulke houten figuurtjes gekocht. We kunnen wel nieuwe gebruiken want het wispelturige Hollandse weer heeft de neusjes van de schildpadjes doen slijten.

Links voor mij ligt een vrouw in een zonneklapstoel. Ze ligt sierlijk gedrapeerd in een kleurig katoenen doek met een prachtige geëmailleerde print. Zo’n doek heb ik deze ochtend voorbij zien gaan, geklemd tussen de vingers van de verkoper. Als een ballerina draaide hij pirouettes terwijl hij zijn mooiste schatten showde. Bij deze vrouw heeft het dansje gewerkt, zij is nu kennelijk de trotse bezitter van een uniek exemplaar. Ze draait haar lichaam nog dieper in het doek als een hond die zich nestelt in zijn zelfgegraven kuil.

Mijn oog valt op een magere vrouw die met ferme stappen voorbij masseert langs de zeerand.

Ze draagt verschillende lagen kleding over elkaar heen, zou ze niet door hebben dat het dertig graden is? Op haar hoofd staat een grote schaal vol met goudgele mango’s. Met één hand houdt ze deze in bedwang. Om haar gebogen elleboog bungelt een emmer. In haar andere hand een tas en een rood plastic krukje. Ik vermoed dat ze een grote bestelling heeft doorgekregen verderop het eiland, zo hard en doelgericht ze haar weg volgt in de hete zon. Gisteren zagen we haar op dat rode krukje zo’n goudgele vrucht uit zijn jasje halen. Met verwondering staarden wij naar de consument die de sappige stukjes fruit naar binnen werkte. Uit ervaring weten we dat dit een tongstrelende sensatie is. Natuurlijk te laat bedachten wij dat we ook wel een bestelling bij haar konden opnemen.

Ach tijd genoeg. Er volgt een ontspannen siddering door mijn lijf. Gisteren waren we hier ook. We deden, samen met een Nederlands vriendenstel, een afscheidsborrel, speciaal voor ons. Een harmonieus koppel. We hadden ook een gesprek over zingeving van het vrije leven. “ Tja ik weet het niet hoor maar elke dag weer op staan bij het reizen van de zon en nog niet weten wat de dag gaat brengen, dat is toch heerlijk man.” Een glimlach van oor tot oor vormen diepe kuiltjes in zijn wangen, alsof hij al jaren lachend door het leven gaat. Zij volgt door haar blauwe ogen te laten stralen als spiegels van een gelukkig zijn. Vanaf dat moment weet ik het zeker, zij zijn kunstenaars in het creëren van een gelukkig leven! We proosten niet op onze laatste avond maar op de ondergaande zon want wij besloten nog te blijven. Meer tijd om te investeren in het schrijven. Ik ga hier echt zo aan beginnen, nog even ben ik afgeleid.

Een vrouw in de heldere blauwe zee steekt haar hand op en zwaait. Ik kijk, zwaait zij nu naar mij? Ze zwaait nog een keer. Ja, en ik zwaai vrolijk terug. Ze staat op en loopt het strand op. Inmiddels is het drukker geworden. Ze loopt tussen de strandgangers en zonneaanbidders, langs mensen met open gehakte gekoelde verse kokosnoten, ijskoude flesjes bier of goedgevulde glazen bananensap.

Ze heeft een atletische bouw, haar haren nat van de zoute zee, de blauwe bikini die ze draagt kleurt perfect bij haar stralende ogen. Ze kust me. Nee ik word niet wakker uit een zoetsappige en gelukzalige droom. Het is gewoon zaterdagochtend op Koh Chang. Ons leven. Lucky me!