Time is on my side

Het was altijd een droom van me, reizen zonder tijd, of eigenlijk dus met tijd. Dat je niet bezig hoeft te zijn met plannen of met je terugreis, maar dat je alsmaar verder kan of juist stil kan blijven staan. Mijn ervaring is dat als je langer dan zes weken weg bent je dat gevoel ervaart. Het naar huis gaan ligt nog ver vooruit en tot die tijd voel je de vrijheid om mee te deinen met het leven. Er is ruimte voor onverwachte wendingen, lange ontmoetingen, niksen, blijven, ommetjes maken. Om te groeien, te bloeien, te stralen. Een gevoel van vrijheid die me enorm dierbaar is. 

Voor die tijd, voor dat gevoel, deed ik alles. Ik draaide dubbele diensten, begon extra vroeg, telde iedere overuur en holde door. Ik puzzelde, zocht mogelijkheden tussen de regels door en deed alles wat mogelijk was om zoveel mogelijk tijd over te houden. Ik was er zo goed in dat de planning míj́ vroeg welke mogelijkheden er waren. Alles om ervoor te zorgen dat ik aantal maanden per jaar de tijd voor mezelf had. Op het moment dat ik, waar dan ook ter wereld, mijn rugzak omgooide en het vliegtuig uitstapte voelde ik de vrijheid waar ik instapte. Met het nummer van de Stones op mijn koptelefoon. ‘Yeah, ti-hi-hi-hime is on my side, yes it is. ‘

Op het moment dat ik ontslag nam bij de politie heb ik die tekst om mijn arm laten tatoeëren. Een statement en een belofte. Die tijd, die is van mij. En nu meer dan ooit. 

Voordat we vertrokken hadden wij beide het idee dat we vaak, misschien wel dagelijks zouden gaan mediteren. Dat we regelmatig aan yoga of sporten zouden doen. De kettlelbelt hebben we na twee weken achtergelaten bij een supermarkt, de yogamatjes zitten nog nieuw in de verpakking en we hebben welgeteld drie keer gemediteerd. De behoefte en de drang is er gewoonweg niet. Het is niet nodig om te mediteren om de rust te voelen of dicht bij jezelf te zijn, dat is nu iets wat we voortdurend zijn. En eerlijk is eerlijk, als ik naar mijn spieren kijk zou een beetje krachttraining niet misstaan. Maar ondanks de vele terrasjes en al het lekkers vallen we af en zitten we goed in het vel. We bewegen veel, wandelen vaak en douchen koud, we doen eigenlijk waar het lichaam voor gemaakt is. 

We hebben de tijd en doen waar we zin in hebben. Dit klinkt decadent en misschien lui, maar het is wel wat het beste is voor je lichaam en geest. We volgen onze behoeftes en luisteren naar onszelf en elkaar. Het maakt ook dat we in het Nu leven, of misschien 1 of 2 dagen vooruit. Geen idee wat daarna komt, zien we dan wel. Geen afspraken, we worden niet verwacht, we hoeven nergens heen.

Bijna een jaar lang hadden we dus de tijd. Een paar weken voordat we in Nederland zouden zijn begon het te veranderen. We wilden mensen zien, mensen wilden ons zien, Nomad naar de garage, naar de tandarts, een prik in de knie etc etc. Onze agenda raakte vol. Het hele jaar door geen stipje te zien en nu bijna geen lege ruimtes. We kregen het er beide een beetje benauwd van. Hoe moeten we het allemaal in elkaar passen, geven we wel voldoende tijd, hebben we wel voldoende tijd? Het resulteerde erin dat we in plaats van vier weken zes weken in Nederland zouden zijn. Alle tijd zou je denken. 

Waar komt dat eigenlijk vandaan, de tijd. Waarom is het zo belangrijk? Natuurlijk omdat we als mens beperkte tijd hebben, het leven in niet oneindig. Het is eigenlijk allemaal de schuld van de Egyptenaren. Zij vonden de zonnewijzer uit en als de zon niet scheen gebruikten ze de waterklok. De waterklok druppelde met regelmaat een druppel in een pot en zo konden ze de tijd aflezen. De Chinezen avanceerden dat en sloten er een wiel op aan die telde hoe vaak de pot vol was. Het begin van de klok. In de 12e eeuw wilden monniken graag rust en regelmaat en de eerste mechanische klokken ontstonden, eentje die de uren aangaf zodat je op tijd was om te bidden. Rust en regelmaat met druk van tijd dus. 

Spanje staat bekend om Manana Manana, iets waar de stipte Nederlander zich aan kan ergeren. Flexibiliteit tegenover punctualiteit. Wij merkten dat verschil goed toen ik voor mijn brandwond iedere dag verzorgd moest worden in een verpleegpost. Het ziekenhuis dat ons verwees benadrukte dat we geen afspraak hoefden te maken, we konden gewoon binnen lopen. We bereidden ons voor op een hele middag wachten, maar niets van dat alles. Ik werd alle keren en bij diverse posten vrijwel meteen behandeld en ze trokken er zo een uur voor uit. En niet dat het niet druk was hoor, de wachtruimte zat vol, maar op de een of andere manier liep het gesmeerd. 

Dit is anders dan in Nederland. Hier is de lineaire tijd; tijd is schaars en de agenda belangrijk. Zoals Johan Cruijff zei: “ Er is maar één moment dat je op tijd kan komen. Ben je er niet, dan ben je óf te vroeg óf te laat”. Je doet dus je best om op tijd te komen. In Spanje is de agenda hoogstens een richtlijn. Niet alleen verschillen de Spanjaarden en Nederland zo van elkaar, veel culturen doen dat. Anders dan het punctuele, rationele en planmatige van oa Nederland heb je het menselijke, het warme, kijken hoe het uitkomt en gebruik maken van het moment zoals dus in Spanje, maar ook ItaIië, Griekenland en een aantal Oost Europese landen. Dan heb je nog de reactieve tijd, waar plaats is voor harmonie en balans, luisteren, stilte, reflectie. Veel Aziatische landen gaan zo met de tijd om. 

We zijn allemaal anders en hebben allemaal gelijk, net als met zoveel dingen. 

Want het is best lekker als je weet waar je aan toe bent, maar wat als je er eigenlijk die dag net geen zin in hebt. Of dat je juist zin hebt om te gaan eten in dat leuke restaurant maar dat je dat minstens een week van te voren had moeten reserveren, simpelweg omdat iedereen dat doet.

Ik verlangde ernaar en nu heb ik het. De dagen vliegen evengoed om, maar ik ren niet meer. Ik kijk om me heen in plaats van vooruit. Ik vind het heerlijk. Het gejaagde gevoel heeft plaats gemaakt voor rust en ruimte. Ik lach, straal, ontspan, geniet. Ik zou niet meer terug kunnen naar het oude. Hoe heb ik het in hemelsnaam kunnen doen en het nog zo lang vol gehouden ook. De tijd is aan mijn zijde. 

En geloof het of niet; net voor de grens naar Duitsland voelde Spotify het goed aan en speelde de Stones;  Ti-hi-hi-hime is on my side, yes it is. Toeval bestaat niet.