The Grampiens lagen toch iets verder dan gedacht, de weg was mooi maar niet de snelste, dus we kwamen redelijk laat aan en dachten de eerste de beste camping te nemen die we tegen kwamen. We reden erop en zeiden tegelijkertijd 'dit moeten we maar niet doen'. Grappig dat we allebei de sfeer oppikten. Verbazingwekkend genoeg liepen er twee Roma vrouwen rond. Ik weet dat het een reizend volkje is maar had ze hier nou niet echt verwacht. En op zich vriendelijke mensen hoor, maar ze hebben soms een wat vervelende gewoonte. We maakten meteen rechtsom keer maar er kwam al driftig een Aussie aangelopen die kennelijk wat emotie kwijt moest. Dat we hadden moeten stoppen bij de receptie en omdat we dat niet gedaan hadden moesten we maar snel opdonderen, en dan in nog wat duidelijkere taal. Nou dat is ook wat we wilden dus we hebben er niets tegen in gebracht en zijn maar gegaan. Het was duidelijk dat de camping een cover was voor weetikveel, maar het is in ieder geval niet de bedoeling dat je er ook daadwerkelijk kampeert.
We zijn naar Halls Gap gereden en hebben daar een prachtig plekje gevonden op een verlaten parkeerplaats. Wat geeft zo'n camper toch een vrijheid, je hebt niets en niemand nodig.
The Grampiens is een NP wat bestaat uit een range bergen met watervallen, rotsformaties en veel groen. Helaas is het er door de plek en de vakantietijd erg druk met gezinnen. Het gaf ons een beetje een Ardennen gevoel. We hebben er een mooie wandeling gemaakt van zo'n vier uur en een aantal uitzichtpunten bezocht waar we mooie fotootjes konden schieten. Omdat we dachten stroom nodig te hebben en een uitgebreide douche hebben we een nacht een camping gepakt. Pfff, wat een ellende. Hutje mutje, vies sanitair, iedereen zit elkaar aan te kijken en ons helemaal. We zijn de dag erna weer lekker op 'ons' parkeerplaatsje gaan staan, leve het wildkamperen!
Van de Grampiens zijn we naar de Great Oceans Road gereden, een van de mooiste wegen van de wereld. Onderweg hebben we in de middle of nowhere in cafe Bagdad een koffie met iets lekkers genomen. Dat lekkers daar zijn ze hier trouwens erg goed in. Een heel grappig cafe, helemaal vol met snuisterijen, antiek servies en ander oud spul en zigeuner en kerkelijke schilderijen aan de wand. Alles was te koop maar ik zou het nog niet voor niets willen hebben. Maar het zorgt wel voor een leuk sfeertje. We werden hartelijk ontvangen door de eigenaar en zijn vrouw. In de zaak zat een gezinnetje en we raakten aan de praat. We vertelden dat we onderweg waren naar Port Fairy om oud en nieuw te vieren en vroegen een beetje hoe het daar was. Lang verhaal kort: ze boden ons de oprit van het huis van zijn overleden vader aan omdat er met oud en nieuw echt geen kampeerplaats te vinden is. Midden in het centrum, helemaal top! Zo ontzettende vriendelijke en hartelijke mensen, daar wordt je hart toch blij van! De plek was ideaal en Port Fairy een leuk, zomers plaatsje, met gezellige winkeltjes en leuke horeca. Helemaal happy liepen we er rond. We hebben vol enthousiasme een veel te suffe achteruitrenwedstrijd aangemoedigd. En vervolgens een leuke wijnbar met tuin ingedoken en hebben vrienden gemaakt waarmee we de jaarlijkse optocht gekeken hebben. Aan de optocht deed het hele dorp mee, de turngroep, het bandje, het koor, alles kwam voorbij. En als je niet goed opgelet heb, ze doen het rondje drie keer. Het hele dorp loopt ervoor uit, maar opvallend genoeg wordt er niet bij gedronken. Dat mag hier nl niet op straat. Nou zonder drank is zo'n optocht echt heel saai, dus wij hebben het vanaf het terras van onze wijnbar gekeken. Daarna het plaatselijk cafe ingedoken, met teveel licht, een slechte dj, tv's die aanstonden, en kroegtijgers, maar met koude biertjes en een goed gesprek met elkaar. Na een tijdje met een zo'n kroegtijger in gesprek gekomen, die in zijn up met zijn hoofd op zijn ellebogen aan de bar zat. Hij nodigde ons uit om mee te gaan naar zijn moeder om daar het vuurwerk te kijken. Maar afgeslagen. Hij stond nog niet op of er kwam een andere gast voor terug die voorstelde om een triootje te doen, hij had wel zin om even uitgewoond te worden door ons. Ook maar afgeslagen. Het was inmiddels bijna twaalf uur en we zijn naar buiten gegaan om het vuurwerk te bekijken. Mooi dat er centraal een vuurwerk is, dat geeft minder rotzooi, maar verder was het een beetje een onsamenhangend gebeuren. Mensen stonden her en der op straat en de kroegen waren vol maar sfeerloos. En om twaalf uur èn geen bubbels èn geen Abba, wij vonden het toch niet echt oud en nieuw, dus gaven het maar op.
De volgende ochtend werden we met dezelfde stemming wakker, het regende ook nog en zijn we gauw vertrokken, we hadden het wel gezien in Port Fairy. Dat is het lekkere van reizen, je kan altijd weer verder. Het weer knapte op, wij ook en al zingend reden we de Great Ocean Road op. De kust is hier door wind en zee uitgeslepen waardoor er mooie rotsformaties in zee staan en de kust uit kliffen bestaat. Daarbij veel groen, struiken in allerlei kleuren en mooie vogels en een weg die er kronkelend langs gaat. Big smile en genieten! De bekendste rotsformaties zijn de 12 apostelen. Die hadden eerst een andere naam maar om toeristen te trekken bedachten ze dat een een serieuze naam moest hebben en werden het de apostelen. Die zijn meestal met zijn twaalven, dus deze ook maar zo genoemd, terwijl het er maar een stuk of zeven zijn. Poppenkast. Maar het werkt, toeristen trekt het, en hoe. Busladingen vol, verkeersregelaars op de parkeerplaats en constant japanners die voor je neus staan. Die apostelen vielen nog tegen ook, hoge verwachtingen werken ook vaak niet, dus foto geschoten en weg. Een fijne camping gevonden, wild kamperen is erg verboden langs deze weg en lekker een zalmpje op de bbq gedaan. Bbq's staan hier overal en mag je, soms met kleine bijdrage, gebruiken, wat iedereen ook grif doet. Wij dus ook.
Cindy werd al vrolijk wakker met de mededeling 'vandaag ga ik koala's zien!' We gingen nl een natuurpark in waar ze in voor zouden komen. Normaal is ze wel in voor een gesprek tijdens de rit maar nu had ze alleen maar oog voor de bomen, driftig op zoek naar koala's. En wat een geluk, er stak er een voor ons de weg over! Langzaam, met een draaiende kont liep hij naar een boom en klom erin. Hij keek ons nog even aan en zocht een lekker plekje uit. Zo, dat rust maar weer, zowel bij hem als bij ons. Daarna nog zeker een stuk of tien koala's gezien, maar allemaal hoog in de boom. Bij iedere koala stonden auto's langs de weg gekwakt en paparazzi om een goede foto te maken. Je doet er natuurlijk deels in mee, maar hilarisch is het wel. Gelukkig trekken die koala's zich er weinig van aan en doen hun dutje. Een kleintje lag zo lekker tegen de rug van zijn moeder aan genesteld dat je zelf ook zin krijgt om te knuffelen.
Na het bos, of bijna een soort regenwoud, ging de weg over in kustweg, kronkelend langs de kliffen met een ruige kust daaronder. Hier zijn de beste plekken van de wereld om te surfen, op een van de stranden, Bells Beach, is Point Break opgenomen. Er lagen wel wat surfers te wachten op de big wave maar deze liet het geloof ik afwachten. Of het moet hip zijn om een beetje op je plank te dobberen. Het geeft allemaal wel een leuk surfers sfeertje. We hebben er een mooie wandeling langs de kust gemaakt en zijn richting Melbourne gegaan. Het weer knapte op, na twee dagen van 15 graden en druppels waren we weer toe aan de zon.
We hebben de camper bij een station buiten Melbourne geparkeerd, zijn eerst uitgebreid gaan lunchen op de parkeerplaats, stoeltjes en tafeltje eruit, kippetje opbakken. Cindy is al helemaal gewend aan het reizigersleven, het past haar als een jas. Heel blij mee...
De sfeer van Melbourne raakte ons meteen. Een diversiteit aan mensen, hippe tenten, steegjes vol met graffiti en heel veel goede straatshows. Lekker creatief allemaal en dat is na de gezapigheid van sommige dorpjes wel even heel lekker. Door het centrum loopt een rivier met horecatentjes eromheen. Onder een van de bruggen zit een soort eilandje met daarop een tropische bar en terras. Daar een koud biertje gedronken. Dat hebben we ook gedaan op een van de dakterrassen, met lekker ontspannen sfeertje, beetje strandtent achtig. Je moet er wel wat voor doen, de lift was stuk en die zijn ze ook niet van plan te maken. Leuke arrogantie als je tent toch loopt.
We gaan lekker nog een dagje Melbourne doen en daarna weer op de rit. O ja, het is hier nu 28 graden en dat blijft voorlopig zo. Lekker hoor!!!!!!
Reactie plaatsen
Reacties