So happyyyyyyyyy

Het is toch even andere koek om alleen op reis te gaan als je samen bent. Het afscheid nemen viel zwaar. Maar wat een geluk heb ik dat ik iemand zo mag missen. En een paar dagen ervoor heb ik definitief afscheid genomen van mijn werk en dat bracht ook al de nodige emoties te weeg. Het voelt goed en ik ben opgelucht, maar het voelde toch ook als een scheiding. Heb ontzettend veel lieve reacties gekregen van collega’s, wat me enorm goed heeft gedaan. 

Dus ik zat best met een leeg gevoel in het vliegtuig. Een beetje zenuwachtig ook want ik ging erheen om de Vipassana te gaan doen, 10 dagen mediteren in de Wat Doi Suthep tempel. 10 dagen in stilte, weinig eten en van 5 tot 21 uur mediteren. Waar begin ik aan... Maar toen ik voet zette in Thailand voelde ik mijn reizigersbloed weer stromen en kreeg ik weer de juiste mindset in mijn hoofd en hart. 

Nog wel een leuk vraagstuk, wat zal ik invullen voor beroep op de arrivelcard? Levensgenieter, traveller, neemtevendetijd, roeromgooier? 

Ik had nog twee en een halve dag in Chang Mai voordat ik de meditatie zou beginnen. Met in ieder geval een taak; witte kleding kopen die ik moest dragen in de tempel. Dus op naar de markt, niet die voor toeristen, maar de echte. Ze spreken niet echt engels maar ze wisten wel wat ik nodig had voor meditatie. Wit en wijd volgens hun. De broek is een soort van judo broek, aantrekken en aansnoeren maar. Die ik had uitgezocht was wijd en ruim zat, maar zij waren ervan overtuigd dat ik een maat zoutzak aan moest. Kruis tot op mijn knieën en zelfs míjn bovenbenen konden er twee keer in. Ze bleven maar zeggen “very comfortable”. Het begint dus al bij de kleding dat je je ego aan de kant moet zetten. Nou ik moet nog leren dus toch die maat kleiner genomen. Met een wijde blouse erboven. Leuk. 

Verder mijn tijd doorgebracht met relaxen, wandelen, struinen, massages (al voelt dat een beetje als vreemd gaan) en genieten van dat heerlijke eten. Moet oppassen dat ik dat niet de hele dag doe, wat is het toch smullen hier. 

Chang mai heeft een oude kern waar minder verkeer is, wat uit laagbouw bestaat en wat het gevoel van een dorp heeft. Het puilt uit van de toeristen, in alle soorten en maten. Hierdoor zijn er veel gezellige barretjes en restaurantjes, met Thaise sfeer. Dus parasolletjes aan het plafond, lampionnetjes, schommelstoelen etc etc. Lekker relaxed allemaal. Het barst natuurlijk ook van de tempels en ik heb er maar een paar bekeken, ik ben nog een beetje tempelmoe van de vorige keren Azië. De grootste van de stad is best mooi en is bestaat uit een tempel uit de 14e eeuw welke deels ingestort is door een aardbeving, en allerlei tempels eromheen. De eerste tempel mocht ik niet in, dat is alleen toegestaan voor mannen. Als uitleg werd gegeven dat vrouwen menstrueren. Punt. Wtf. Alsof we niet genoeg gestraft zijn, over het algemeen krijgen vrouwen 0, 1 of 2 kinderen en daar moeten we ons hele leven maandelijks ongemak voor hebben. En in plaats dat ze, in casus de mannen, niet alle, wel veel, ons de hemel in prijzen, veroordelen ze ons. Dacht dat Buddha geen oordeel had. Minpuntje voor Buddha. Pluspuntje voor Buddha was dat je een plek had waar je in het engels met monniken kon kletsen. Doel is hun engels bijspijkeren, maar ook de verschillende inzichten bespreken en van elkaar leren. Dat is mooi, dus niet zoals bij veel geloven eenrichtingsverkeer, maar een wisselwerking. Het boeddhisme is eigenlijk ook geen geloof, maar een levenswijze, en daar zit geen waarheid in, die is tenslotte voor iedereen anders. 

En daar ging ik, het klooster in. Ik liep binnen met hello. Fout begin van de tien dagen stilte. Kreeg als dank een duidelijke blik van de administratie meneer. Vervolgens naar de kamer gegaan. Toen wilde ik eigenlijk meteen alweer weg. Er stond alleen een bed met een muf en goor uitziend laken om de matras en een wollen deken. Daar zat ik dan, in mijn cel, in mijn witte pyjama, tien dagen in het vooruitzicht. Kon wel janken en dat deed ik dan ook. 

Daarna les in hoe we moesten mediteren en ons hoorde te gedragen. Drie keer buigen voor Buddha, een monk niet aanraken, altijd op hetzelfde niveau of lager zitten dan de monk, op een bepaalde wijze zitten. Verder niet eten na twaalf uur ‘s middags, niet praten lezen schrijven, geen luxe (plastic stoel is luxe). Allemaal redenen voor mijn mind te zeggen “ga weg, ga weg, je kan ook iets leuks doen”. Maar ik was er juist om mijn mind wat stiller te krijgen dus ik luisterde niet. 

‘S morgens begon de dag om half zes met Dhama talk, de wijsheid van het buddhisme uitgelegd in sprekende verhaal. Motiveren, boeiend en wijs. Vooral geleerd hoe je je gedachtes controleert en die 60000, voornamelijk negatieve gedachtes die een mens per dag heeft, positiever en rustiger te krijgen. Daarnaast geleerd hoe je de monkeymind (in een rondje blijven nadenken over hetzelfde) te beheersen. 

De stilte zorgt voor bezinning, emoties en diepgang en ik ervaarde het als prettig. Het mediteren vond ik zwaar en omdat de minuten werden opgebouwd bleef het zwaar. In gedachten de minuten af tellen, gaan ze echt niet sneller van. Tot ik na een dag of vijf ophield met vechten en aanvaarde, toen voelde ik de rust over me heen komen. Sindsdien slaap ik ook weer lekker en word ik uitgerust wakker, iets wat echt maanden geleden voor het laatst was. Logisch als je weet dat nachtmerries 14 keer meer energie opzuigen, dat terwijl je lichaam juist in rust moet zijn om bij te trekken. Alleen daarin kan je je al voorstellen wat meditatie voor je gezondheid doet. 

We sloten de dag af met chanting, de woorden van Buddha herhalen in de vorm van een melodie. Heel lastig om dat in een taal die je compleet njet machtig ben en helemaal omdat er woorden tussen zitten die een hele regel in beslag nemen. Voelde me weer net een kleuter, met een vingertje langs de woorden, in stukjes hakken en proberen uit te spreken. Maar verbazingwekkend genoeg krijg je de slag dan toch wel te pakken en begon ik het wel leuk te vinden, kon ik mijn stem even smeren en er werd gewoon van me verwacht dat ik meezong, nou dat is nog nooit eerder gebeurd, meestal willen ze dat ik mijn mond hou... 

Na tien dagen was ik dus blij dat ik weg mocht, mijn vrijheid weer terug, weer lekker en vaker eten, weer contact met de buitenwereld. Maar miste ook meteen de sereniteit, de stilte en de bezinning. Het voelde allemaal als heel puur en voelde me kwetsbaar maar oké. En voelde vooral heel veel geluk, alles gaat goed, het gaat me voor de wind en dat besef is er nu ook echt. Wat een zegen! En bovenal keek ik ontzettend uit naar Cindy die ik de volgende dag zou zien op de luchthaven Bangkok. Zo heerlijk om weer bij elkaar te zijn... 

We zijn naar Kho Chang gegaan, een eiland zo groot als Texel en heel groen. Daar kwamen we terecht op een paradijselijk plekje. Net even buiten de drukte, een klein stukje de heuvel op, midden tussen prachtige weelderige natuur, een heerlijk bungalowtje met een hangmat en ligstoelen op de veranda, uitzicht op zee. Met een heerlijk chill restaurantje en bar erbij met ligkussen, fijne muziek en goed eten. Wat een feest, en wat genieten zo met samen. 

De eerste paar dagen maakten we gebruik van een soort hop on hop off taxi. Prima systeem, maar toen we erachter kwamen dat een scooter 6 euro per dag kost hebben we die voor de rest van de dagen gehuurd. Geeft lekker wat vrijheid. Hebben er het hele eiland mee rondgescheurd. Op sommige gedeeltes zijn er weinig toeristen en zie je nog wat van het Thaise leven, vissersdorpjes, rubberplantages, boerenleven. En overal een glimlach, wat zijn de Thaise mensen toch vriendelijk. De natuur is prachtig, heel groen met mooie vogeltjes, vlinders en met apen. Die wilden we natuurlijk op de foto hebben maar iedere keer als Cindy de klep van de scooter open deed om de camera te pakken kwam de aap dichterbij om te kijken of er nog wat lekkers onder die klep zat. Gauw de klep dus weer dicht, aap deed weer een stapje terug, klep weer open, aap weer naar Cindy, klep weer dicht. Nou ja, we hebben foto’s dus het is duidelijk wie er gewonnen heeft. 

Op een gegeven moment wisten we onze favo stekjes. Ontbijtje hier, strandje daar, eten op het marktje, koude biertjes en mooie zonsondergangen. Vakantie zeg maar. De zonsondergang is wel grappig want omdat hij hier zo mooi is maakt en iedereen foto’s, maar ook nog eens met allemaal dezelfde poses, zon op je hand, hartje vormen, twee armen in de lucht etc. Door de hoeveelheid mensen moet je je best nog doen om de zonsondergang te zien zeg maar. 

Het is trouwens niet druk, terwijl ze dit toch het hoogseizoen noemen. Kerst moet natuurlijk nog komen, maar toch, de meeste restaurants zijn leeg en in de winkeltjes vallen ze in slaap. 

Na vijf nachten moesten we verkassen, er zijn nog meer mensen die ons paradijs gereserveerd hadden. Aan de ene kant wel leuk om weer ergens anders te zitten, maar als het heel goed was moet je opletten dat je niet alles vergelijkt. We hadden een bungalow gevonden aan zee, maar deze bleek wel erg simpel te zijn, en de sfeer viel ons ook een beetje tegen, mensen waren wat norser. Dus een stukje opgeschoven naar een ietjepietsje betere bungalow, maar direct aan zee en heerlijk rustig. Slapen met het geruis van de zee, s morgens een duik en mediteren op het strand, vers fruit als ontbijt. Mmmm 

We wilden graag van die thaise ligkussens meenemen naar huis. Ik heb alleen handbagage dus het kan. Maar ja, kussentje hier kussentje daar, met het gevolg dat we een groot pakket hebben, nog wat kussens in onze koffers moeten proppen en een poef als handbagage hebben. En dat hebben we dan ook nog met zijn twee vervoerd op de scooter. Je moet je tenslotte een beetje onderdompelen in de aziatische gewoontes. Ha ha, t ging allemaal net en we trokken wel bekijks. Nu hopen dat de stewardess ook zo vriendelijk naar ons lacht als we voor de balie staan. 

De laatste avond in Bangkok doorgebracht. Daarvoor moesten we 8uur in een bus zitten dus we kwamen goed gaar aan. Met al onze spullen in een tuk-tuk gestapt, dat ding reed zowat op zijn achterste wielen weg, die ons bij het verkeerde hotel afzette. Lumphu house of Lumphu tree house, what’s in a name. Dit was wel een fijn hotelletje en dat lonkte naar ons. We hadden namelijk een heel eenvoudige hotel geboekt en al betaald. En daarbij was er net een tropische bui losgebarsten. Na wat wikken en wegen besloten dat de armoe de pest kan krijgen en hebben we lekker dit hotelletje genomen. 

Natuurlijk Kho San Road en omgeving opgegaan, zoals het elke toerist betaamd. Vreselijk, het kwam zo op ons af, na onze relaxte tijd op het eiland. Broeierig warm, schreeuwende verkopers, constant aangeklampt door proppers, dronken gasten, luide muziek, slechte restaurants. We hebben afscheid genomen van Thailand met een verse kokosnoot, een groene curry, een Shingha biertje en mango met sticky Rice. 

Thailand was goed voor ons. Ik heb van ze geleerd, bezint, rust gekregen. we hebben genoten van het eten, van het weer, van de mooie natuur en van de glimlach. En vooral van elkaar. 

En bedenk, 7 minuten lachen per dag maakt een hormoon aan en makes you haaaaappyyyyyy.